ای ابـر گـه بـگـریی و گـه خـندیکس داندت چـگونه ای و چـندیکه قـطـره ای ز تـو بـچـکد گاهیبــاران شـوی چــه نـادره آونـدیبـنداخت بـحر آنچـه تـو بـرچـیدیب…
| ای ابـر گـه بـگـریی و گـه خـندی | کس داندت چـگونه ای و چـندی |
| که قـطـره ای ز تـو بـچـکد گاهی | بــاران شـوی چــه نـادره آونـدی |
| بـنداخت بـحر آنچـه تـو بـرچـیدی | بـگـزید خـاک آنچـه تـو بـفـکـندی |
| بــر کـوهـی و بـه گـونـه دریـایـی | بـر بـحـری و بـه شـکل دماوندی |
| گاهی بـه بـانگ رعـد همی نالم | گاهی بـه نور بـرق همی خندی |
| از چـشـم و دیده لؤلؤ بـگـشـایی | بـر دست و پـای گلبـن بـر بـندی |
| از در هـمـه کـنـار تــهـی کــردی | تـا خـوشـه را بـه دانه بـیاکـنـدی |
| بـخشیدن از تو نیست عجب ایرا | دریــای بــی کــران را فــرزنــدی |
| زنهار چـون بـه غزنین بـگذشتـی | لؤلؤ بــــدان دیـــار پـــراکـــنـــدی |
| پـیغـام مـی دهـمـت بـگـو زنـهـار | از ایـن حــزیـن تــنـگــدل بــنـدی |
| بــا تــاج سـروران هـمـه حـضـرت | خـواجـه عـمید حـضـرت میمندی |
| مـنـصـور بــن سـعـیـد خـداونـدی | کـز فـر اوســت تــازه خــداونـدی |
| ای چون خرد تـنت بـه خرد ورزی | وی چـون هنر دلت بـه هنرمندی |
| افلاک را بـه رتـبـت هم جـنسـی | اقــبـــال را بــه رادی مــانــنــدی |
| بــرد از نــیــاز هــمــت تــو قــوت | بـرد از کبـست جود تو خرسندی |
| از هـر هـنـر جـهـان را تــمـثـالـی | وز هر مـهم فـلـک را سـوگـنـدی |
| شـاخ سـخـا و رادی بـنـشـانـدی | بــیـخ نـیـاز و زفــتــی بــرکـنـدی |
| تـو حـاتـم زمـانـه و مـن چـونـیـن | درمــانـده نـیـاز تــو نـپــســنـدی |
| کارم بـبـسـت چـونکه نبـگشایی | جـانم گسست چـونکه نپـیوندی |
| گویم ببین همی که غنی گردی | بــپــذیـر پــنــد اگــر ز در پــنــدی |
| زانچ از دو دیده بـر رخ بـفشاندی | وانـچ از دو رخ ز دیده فـرو رانـدی |
| فــردا مـگـر ز مـن بــنـیـابــی تــو | امـروز آنـچـه یـافـتـی از مـن دی |
| ای آنکه از سمامه و خـورشیدی | از جـود و خـلق شـکری و قـندی |
| دلـشــاد زی بــدانـکــه بــود او را | لب قند و روی سیب سمرقندی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
