بـــیــار آن مـــه دیــده و مــهــر جـــانکـه بـنده سـت و چـاکـرورا این و آناز آن مـــاه پـــرورده مـــهـــر بـــخـــتکــه از مــاه تــن دارد از مـهـر…
| بـــیــار آن مـــه دیــده و مــهــر جـــان | کـه بـنده سـت و چـاکـرورا این و آن |
| از آن مـــاه پـــرورده مـــهـــر بـــخـــت | کــه از مــاه تــن دارد از مـهـر جــان |
| چـو بــر کـف گـرفـتـیـش گـویـی مـگـر | همی بـر سـمـن بـشـکـفـد ارغـوان |
| چــو بــر لــب نـهـادیـش گــویـد خــرد | مـــگـــر آب نـــار اســـت یــا نــاردان |
| ازو کـــس دهــان نـــاف آهــو نــکـــرد | کـه نـه زهـره بـسـتـد ز شـیـر ژیـان |
| چــنـان بــاشــد اول کـه گـویـی مـگـر | ز سـســتــی تــنـش را بــرآیـد روان |
| چــنـان گـردد آخـر کـه گـویـی تــنـش | دو دل دارد از بــــــاب زور و تــــــوان |
| چــو گــردد جــوان پــیـر بــوده چــمـن | مــی پــیــر زیــبــد ز دســت جــوان |
| زمــیــن را ز دیــبـــا بـــیــاراســتـــنــد | کـه رویـد هـمـی لـالـه و ضــیـمـران |
| ســـر کـــوه بـــا افـــســـر اردشـــیــر | تــــن بــــاغ بــــا کـــســــوت اردوان |
| چـو افعی بـپـیچـد همی شـاخ از آنک | زمــرد هــمــی خــیــزد از خــیــزران |
| اگــر دیــده او شــکــوفــه اســـت زود | شــود گـفـتــه چــون دیـده افـعــوان |
| چـو شـد زعـفـران بـیز نـگـشـاد هـیچ | دهان را بـه خـنده همـی بـوسـتـان |
| کــنـون لـب ز خــنـده نـبــنـدد هـمـی | چـو دامن تـهی گشـتـش از زعفران |
| مرا ای بـه حـسـن تـو خـوبـی ضـمین | بـه مهر تـو جـانیسـت کـرده ضـمـان |
| بــهـار ار نـبــاشـد مـرا بــاک نـیـسـت | که قد تـو سـروسـت و روی ارغـوان |
| تــو مـاهـی و صــدر مـن از تــو فــلـک | تــو حـوری و بــزم مـن از تــو جـنـان |
| چـو بــرداشـتــی جـام روشـن نـبــیـد | تــو آن را قــریـن مـه و زهـره خــوان |
| چــو خــرچــنـگـم و شــادی افــزایـدم | بـلـی چـون کـنـد مـاه و زهـره قـران |
| بـــده مـــی کـــه تـــا یـــاد آیــد مـــرا | ز شــبــدیـز در زیــر بــر گــســتــوان |
| چـــو نــازی بـــه عــزم شــکــار عــدو | چــو دیـوی بــه زیـر شـهـاب سـنـان |
| چـو چــرخـی روان در طـلـوع و غـروب | چـو کوهی دوان در ضـراب و طـعـان |
| کمانش دو پـایست و تیرش دو دست | ولیکن بـه جـستـن چـو تـیر از کمان |
| ز سـمـش هـمـی در کـف نـعـل بــنـد | شـکـسـتـه شـود پـتـک های گـران |
| بــه داس آنــچــه بــر دارد از نــعــل او | دگـر اسـب را نـعـل بــسـتــن تــوان |
| هــمــی ســـایــه بـــا او بـــرابـــر رود | گـه سـبــق اگـر نـه بــبــردی رهـان |
| بــه دریـای خــون کــشــتــی جــانـور | رکــاب و عــنــان لــنـگــر و بــادبــان |
| بــجــنـبــد چــو کـوه ار بــداری رکــاب | بــپــرد چــو بـــاد ار گــذاری عــنــان |
| نه کشتیست ابـریست بـارانش خوی | بـــرو تـــازیــانــه ســـت بـــاد بـــزان |
| خـروشـنده رعـدش چـو غـران صـهیل | درخـشـنـده نعـلـش چـو بـرق یمـان |
| یــکــی پـــرنــیــان رنــگ پـــرنــده ای | کـه سـنـدانسـت بـا زخـم او پـرنیان |
| چـــو از آتـــش نــعـــل آهــن تـــنـــان | ز گــرد ســپـــه ســر بـــرآرد دخــان |
| تـــو گــویــی کــه در بـــوتـــه کـــارزار | زبــرجـد هـمـی حـل کـنـد بـهـرمـان |
| ز مـحـسـوس بــرتــر بــه حــد و گـهـر | ز مـعـقـول کـمـتـر بـه کـردار و شـان |
| ز چـیزی کـه حـس یقـین عـاجـزسـت | نـیـابــد عــقــل و گــمـان وصــف آن |
| صـفـت چـون کـنـم گـوهـری را کـه او | فـزون از یقـین اسـت و دور از گـمان |
| شــد آســـوده از قــبـــضــه او کــفــم | از آنــم چــنــیــن رنــجــه و نــاتــوان |
| کــنــون لــعــبــتــی تــیـزتــگ بــایـدم | کـه انگـشـت مـن بـاشـدش زیر ران |
| دل مــا نــهــانــســت و رازش پــدیــد | دل او گــشــادســت و رازش نـهـان |
| زبـــان درســـت از گـــشـــاده دهـــن | کـنـد هر چـه خـواهیم گـفـتـن بـیان |
| پــس او ضــد مــا آمــد انـدر ســخــن | که بـسـتـه دهانسـت و کفتـه زبـان |
| اگــر دو زبــانــســت نـمــام نـیـســت | در آن دو زبــانـیـش عــیـبــی مــدان |
| کــه او تــرجــمــان زبـــان و دلــســت | جـز از دو زبــان چـون بـود تـرجـمـان |
| اگر اسـتـخـوانیسـت از شـکـل و رنگ | چــرا گــشــت ازو خــون تــیـره روان |
| بــه فــر هـمـایـســت لـیـکـن هـمـای | نــیــارد ز مـــنــقـــار ســـود و زیــان |
| همای استخوان خورد و هرگز که دید | کــه فــر هــمــا آیـد از اســتــخــوان |
| چــو مـرغـیـسـت در بــوسـتــان خـرد | ســـرایــنــده نـــامـــه بـــاســـتـــان |
| اگـر مـمـکـنـسـتــی بــه حــق خـدای | مـن از دیـدگـان ســازمـش آشــیـان |
| ازیــرا کـــه در مـــدح خـــاص مــلـــک | جـهـانـی بـه هـم بــرزنـد یـک زمـان |
| مــحــمــد کــه رایـش مــه از آفــتــاب | مـحـمـد کـه جـاهش بـر از آسـمـان |
| شـرف گـوهـر خـدمـتـش را بــه طـوع | چـو جـزع یمـانـسـت بـسـتـه مـیـان |
| کــم از پـــایــه قــدر او هــفــت چــرخ | کـم از مـایـه خـشـم او هـفـتـخـوان |
| نـهـان گــرددی قــرص گــیـتــی فــروز | اگـــر گـــرددی هــمـــت او عـــیــان |
| زهــی رای تـــو مـــایــه هــر مـــثـــل | زهـی جـود تــو اصـل هـر داسـتــان |
| نه یکساله عمر تـو گشتـه ست چرخ | نـه یـکـروزه جــود تــو دادسـت کـان |
| دهـان و کـفـت ابــر و خـورشـیـد شـد | کـه آن در نثـارسـت و این زرفـشـان |
| نــه ایــن از پـــی آن بـــبـــیــنــد اثـــر | نــه ایــن از ره آن بــیــابــد نــشــان |
| چــو جــاه تــو شــد عــدل را بــدرقــه | چــو رای تــو شــد ابــر را دیــدبـــان |
| شـــود در پـــی راه بـــخـــل و نـــیــاز | سـخــا و عـطـای تــو در هـر مـکـان |
| ز جــود تــو چـون گـشـت مـال و نـیـاز | شــکـســتــه ســپــاه و زده کـاروان |
| نــخــواهـی ثــنــا تــا عــطــاهـای تــو | ســتـــانــنــدگــان را بـــود رایــگــان |
| نـجـویی هـمـی مـایـه را هـیـچ سـود | زهـی سـخـت بـی بــاک بــازارگـان |
| عــیـار ســخــا را بــه عــامـه شــمــر | چـو حـمـلـان بـر آن افـکـنـد امـتـنـان |
| تـو یک عـیـب داری و خـالـی ز عـیـب | نـبــاشــد مـگــر ایـزد مــســتــعــان |
| بـگـفـتـم همـه عـیب اینـسـت و بـس | کـه جـودسـت بـر گـنج تـو قـهرمـان |
| تــو انـصــاف ده چــون بــمــانــد رمــه | چــو از گـرگ درنـده سـازی شـبــان |
| جــهـان بــزرگـی تــو نـشــگـفـت اگـر | عـطـای تـو گـنـجـی بــود شـایـگـان |
| بـه وصـف تـو ای کـرده وصـفـت ملـک | بـه مدح تـو ای گفتـه مدحت جـهان |
| ز مــعـــنــی هــمــی آن فـــراز آمــدم | کـه لفـظـش نگنجـد همی در دهان |
| بـتـرسـد هـمـی کـشـتـی نـظـم مـن | کــه دریــای مــدحــت نــدارد کــران |
| بـــه ســـازنــده آســـمـــان و زمــیــن | طــــرازنـــده نـــوبــــهـــار و خــــزان |
| کـه از بــهـر بــخــشـش نـگـویـم ثــنـا | تـو را ای بـه بـخـشش زمین و زمان |
| نـه مــحــکــم بــود مـرکــز دوســتــی | چــو پــرگـار بــاشـد بــر او سـوزیـان |
| فــزونـســت ده ســال تــا مـن کـنـون | نـه بــا دوســتــانـم نـه بــا دودمــان |
| نـــه دل بـــیــنـــدم لـــذت نـــوبـــهــار | نـه تــن یـابــدم نـعــمـت مـهـرگــان |
| من آن خـوارم اندر جـهان ای شـگفت | کــه نـیـکــو نـگــه داردم پــاســبــان |
| بــه حــصـن حـصـیـن انـدرم آرزوسـت | کـه بـیننـد حـصـن حـصـینـم حـصـان |
| ز مــن دوســتــان روی بــرتــافــتــنــد | نه کس دسـتـیار و نه کس همزبـان |
| ز نـامـم دهـانـشــان بــســوزد مــگــر | کـه هرگـز نگفـتـند چـون شـد فـلان |
| اگــر مــرده ام هــم بـــبـــایــد کــفــن | وگــر زنـده ام هـم بــیـرزم بــه نــان |
| اگــر گـوهـرم چــنـد خــواهـد گـرفــت | عـیـارم چــو زر ایـن ســپــهـر کـیـان |
| چـــه درآتـــش حـــبـــس بـــگـــدازدم | نه بـر سـنگ گـوهر کـننـد امـتـحـان |
| مـرا جــای کــوهـســت و انـدوه کــوه | تـــنــم در مــیــان دو کـــوه کـــلــان |
| فــلــک بــر ســرم اژدهــایـی نــگــون | زمـیـن زیـر مـن شــرزه شــیـر ژیـان |
| نــه در زیــر دنــدان آن تــن ضــعــیــف | نـه بـا زخـم چـنـگـال ایـن دل جـبـان |
| بــه رنــج ار بــکــاهـم نـنــالــم ز غــم | ز چــرخ ار بــمـیـرم نـخــواهـم امـان |
| چـو کـورسـت گردون چـه خـیر از هنر | چـو کرست گردون چه سود از فغان |
| نه روز و شـب این روزگـار ابـلـقـسـت | سـرشـتـسـت در طبـع ابـلق خـران |
| زمـانـه کـه بــا چــون مـنـی بــد کـنـد | چــرا خـوانـدش عـقـل بــسـیـار دان |
| وگــر چــرخ کــرد ایــن بـــدیــهــا چــرا | بـدین گـشـت بـا چـرخ همداسـتـان |
| جـهان را چـو مـن هیچ فـرزند نیسـت | بـه مـن بـر چـرا گـشـت نـامـهـربـان |
| هـمـه کـام دلـخــواه از اقــبــال بــیـن | هـمـه داد سـر بــر ز دولـت سـتــان |
| ز رای تــو قــدر تــو چــون مـهـر و مـاه | ز خوی تو صدر تو چون مشک و بان |
| مــبـــیــنــاد عـــمــر تـــو بـــوی فــنــا | مـــبـــیــنــاد جـــاه تـــو روی هــوان |
| بـه دولـت بـه ناز و چـو دولت بـه پـای | ز نعـمت بـه بـال و چـو نعـمت بـمان |
| بـه هر بـاغ چـهرت چـو گـل تـازه روی | بـه هر بـزم طبـعت چـو مل شادمان |
| ز اقــبــال و افــضــال هـر ســاعــتــی | طـریقـی گـشـای و نـهالـی نـشـان |
| چـو اخـتــر هـمـه تــازگـی هـا بــیـاب | چــو گــردون هــمــه آرزوهــا بـــران |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
