کـــرد هــمـــتـــای روضـــه رضـــوانملک سـلطـان بـه دولت سـلطـانثــقــت الـمـلــک طــاهـربــن عــلـیآنـکـه گـردون چــو او نـداد نـشـانآن فــلــک هـمـ…
| کـــرد هــمـــتـــای روضـــه رضـــوان | ملک سـلطـان بـه دولت سـلطـان |
| ثــقــت الـمـلــک طــاهـربــن عــلـی | آنـکـه گـردون چــو او نـداد نـشـان |
| آن فــلــک هـمــت ســتــاره مـحــل | آن قـــضـــا قـــوت زمـــانــه تـــوان |
| مــــهـــر او آب و کــــیـــن او آتــــش | خــشــم او درد و عــفــو او درمـان |
| در گـــشـــاده ولـــیــش را نــصـــرت | راه بــســتــه عــدوش را خــذلــان |
| کــرده در زیــر دســـت و زیــر قـــدم | هـمـت و رتـبــتـش زمـیـن و زمـان |
| کـمـتـریـن پـایـه ای ازیـن بــرجـیـس | کــمـتــریـن مـایـه ای از آن کـیـوان |
| ای خـــداونــد شـــاه و شــاهــی را | از دهــای تــو انــدریــن گــیــهــان |
| زنده گـشـتـسـت مـلـک کـیخـسـرو | تـازه گـشـتـسـت عـدل نوشـروان |
| بــه هــنــرهــا بـــکــرده ای دعــوی | بــه اثــرهــا نــمــوده ای بــرهــان |
| خـــیــره از وصــف تـــو روان و خـــرد | عـاجـز از مـدح تـو یـقـیـن و گـمـان |
| بـدسـگـال تـو جـنـگ پـیـوسـتـسـت | بـرنـشـسـتـه بـه بـاره ای حـرمـان |
| کـــرده از دولـــت مــخـــالــف تـــیــر | بـرده از بــخـت سـرنـگـون پـیـکـان |
| هر زمـانی همـی گـشـاید شـسـت | بـگسـسـتـه زه و شکسـتـه کمان |
| تـو بـه کـلک آن گـشـاده ای بـه تـیغ | نـگـشـاده سـت رسـتـم دسـتــان |
| خــیـل عـزم تــو را ذکـاســت دلـیـل | تـیغ حـزم تـو را دهـاسـت فـسـان |
| دو زبـانیست کلک تو که بـه دوست | اعــتـــمــاد زبـــان شــاه جـــهــان |
| تـــا زبـــان آوران هــمــه شــده انــد | یــک زبــان در ثــنــای آن دو زبــان |
| رخ نــیـکــوســت زیـر خــال جــمــال | دو رخ درج زیـــر نـــقـــش بـــنـــان |
| مرکـب فـکـرتـسـت و همـچـو سـوار | چـون سـرانگشـت بـر فشـار دران |
| هــمـــه در کـــردنـــی دهــد نـــاورد | هــمــه در بـــودنــی کــنــد دوران |
| زیــبـــدش عــرض آفــتـــاب مــجــال | شــایـدش طـول آســمـان مـیـدان |
| آن فـشـاند بـه لـحـظـه ای بـر خـلق | کــه نــبــارد بــه ســالــهــا بــاران |
| نــکــتــه ای نـیـز یـاد خــواهـم کــرد | شـاعر اسـتـاخ بـاشد و کشـخـان |
| بــزم تـو نـیـسـت هـیـچ بــی انـعـام | دست تو نیست هیچ بـی احسان |
| بــه عـطـاهـا بــسـی تــهـی کـردی | شـایگـان گـنـج هـا یکـان و دوکـان |
| هـسـت چــرخ سـپــهـر عـمـر تــو را | صـد و پـنجـاه سـالـه کـرده ضـمان |
| دسـت بـخـشش کشیده دار و مدار | هـمـگـنـان را بـهـر عـطـا یـکـسـان |
| مایه سـنگ و خـاک چـندین نیسـت | سخـت نیکوسـت این قضیه بـدان |
| تــنـگــدل گـردی ار ز بــهـر عــطــات | زر و نــقـــره نــمــانــد انــدر کـــان |
| نـه بــگــفــتــم نــکــو غــلــط کــردم | کـــه نـــگـــردد ز امـــر تــــو دوران |
| گــر بــگـردد فــنـا زمـیـن بــه زمـیـن | ور نـمـانـد جـهـان کـران بــه کـران |
| دولـــتــــت را خـــدای عـــز و جــــل | آفـــریــنـــد دگـــر چـــهــار ارکـــان |
| دورهــا در هــم آنــچـــنـــان بـــنــدد | کــه نــیــابــد ره انــدر او حــدثــان |
| از زمــســتــان چــو بــهــره بــرداری | آردت نـوشــکـفــتــه تــابــســتــان |
| بــنـگــر اکــنـون کــه از پــی بــزمـت | چــون بــرآراسـت بــاغ را نـیـسـان |
| بـر همه دشـت و که فـراز و نشـیب | فـرش روم اسـت و حـله کمسـان |
| نـه عـجـب گـر ز حـرص عـشـرت تـو | گـل دمـد سـال و مـاه در بـسـتـان |
| نـه شـگـفـت ار هـزار دسـتــان نـیـز | بــر گـل از مـدح تــو زنـد دسـتــان |
| ای ازیـن ســمــج تــنـگ دیـده مــن | ســرمــه کــه فــتـــاد نــاگــاهــان |
| گل ندیدم ز خون چو گل شد چشم | خـارجـسـت انـدرین دو دیـده از آن |
| یادم آمـد کـه هـسـت سـالـی سـه | نــه زیــادت ایــن و نــه نــقــصــان |
| کــه نـکــردی ز بــنــده یـاد شــبــی | در چـمـن هـا بــه پـیـش آن ایـوان |
| در گل افشـان تـو چـه عـشـرت کرد | مدح خـوانان چـو رعـد و نعـره زنان |
| مـطــربــانـت ز گـفــتــه هـای رهـی | بــر کـشـیـده بــه آسـمـان الـحـان |
| کـرده بــنـده بــه شـکـر نـعـمـت تــو | بـــر بـــدیــهـــه تـــرانـــهـــا پـــران |
| یــافــتـــه از تـــو بـــا هــزار لــطـــف | خـــلــعـــت و نــورهــایــی دگــران |
| کــه رکــاب و عــنــان تــو نــکــشــد | مــگـــر ابـــر بـــهــار و بـــاد بـــزان |
| حــال دیـگـر شــد ای شـگـفـت آری | این چـنین اسـت حـال چـرخ کـیان |
| رنـج بــســیـار بــود و گـشـت انـدک | حـال دشـوار بـود و گـشـت آسـان |
| دشـمن و دوسـت دیده بـود کـه من | پـــار بـــودم ز جـــمــلــه اعـــیــان |
| اســب بــســیـار و بــنـده بــی حــد | مـــال انــواع و نـــعـــمـــت الـــوان |
| ز بــس مـانـی و قـرطـنـانـی عـجـب | تـا بـه حـدی کـه گـفـت هم نتـوان |
| گـفـت هـر دوســتــی کـه بــود مـرا | کــام کــمـتــر کـن ای بــرادر هـان |
| مـن چـو مـسـتــان هـمـی دوانـیـدم | از چـپ و راسـت بـر گشاده دهان |
| بـــر هــمــه اعــتــمــاد آنــکــه مــرا | نـتــوانـد کـه کــس نـهـد بــهـتــان |
| کـرده ام شـغـل و گفـتـه ام مدحـت | که ندیده ست کس چنین و چنان |
| از عــمـل نـیـســت یـک درم بــاقـی | بــر مــن از هــیـچ وجــه در دیـوان |
| شاه دادست هر چـه دارم و هست | صـنـعـت و نـعـمـت آشـکـار و نهان |
| مـدح هـا گـفــتــم و مـرا بــه عــوض | داد تــوقــیـع هـایـی بــس طــنـان |
| من همی گفـتـم این و هاتـف گفـت | سـبـلت و ریش کـنده کـم جـنبـان |
| لــاجــرم بـــر بـــداد کــبـــر و بـــطــر | گشـت سـامان و کار بـی سـامان |
| هـسـتـم ایـنـک درین حـصـار مـرنـج | کنده و سوخـتـه نه خـان و نه بـان |
| زار نــالــه کــنــان دریــن کــهــســار | بــر ســر و بــرزنــان دریــن زنــدان |
| پــای مـن خــاک را نـکـرده بــه گـام | چــشــم مـن روز را نـدیـده عـیـان |
| مـوی بــر فـرق و دیـده انـدر چـشـم | پــنـجــه شــیـر و صـورت ثــعـبــان |
| شـکم و پـشـت من درین یک سـال | والـلـه ار یافـتـه سـت جـامه و نان |
| یـافـتـه سـت این ولـیک بـس انـدک | داشته ست آن ولیک بـس خلقان |
| مـشـتــکـی گـر بــرنـج یـابــم و مـن | نـزنـم جــز کـه راه حــول و جــلـان |
| ور بـود در جـهم بـه گوشـت چـنانک | کـودک شـیـرخــواره در پــســتــان |
| هـر زمــانـم چــنـان کــه مــژده بــود | گــویـد ایـن تــازه روی زنــدانــبــان |
| بــس بــود از سـرشـک تـو امـسـال | انــدریــن کـــوه لـــالــه نــعـــمــان |
| ور دریـن مــژده نـدهـمــش چــیـزی | زنـد او در دو چـشـم مـن پــیـکـان |
| انـدرین سـمـج کـار مـن شـب و روز | مــدح ســلــطــان و ســوره قــرآن |
| نــدهــنــدم هــمــی دوات و قـــلــم | نـشـنـونـدم هـمـی نـفـیر و فـغـان |
| مــن بــه آواز چــون هـمـی خــوانـم | یــــاد گـــــیــــرد ز دور بـــــاد وزان |
| بـــبـــرد تـــا بـــه مـــدح مـــوج زنــد | بـــوم ایــران و بـــقـــعـــت تـــوران |
| گـــر ز جـــاه تـــوام امـــان بـــاشـــد | دهـــدم گـــردش زمـــانـــه امـــان |
| حـکـم و فـرمان خـدای راسـت بـلی | او کـنـد حــکــم و او دهـد فــرمـان |
| در دل پـــاک تـــو هــم او فـــکـــنـــد | کـــه بــــرون آریـــم ازیـــن زنـــدان |
| بــنــشــانــی مــرا تــو بــر خــوانـی | کــه ازو زاده چـــشــمــه حــیــوان |
| کــه هــمــه آرزوی مــن نــانــســت | نان چـو شـد منقـطـع نمـاند جـان |
| خـلعـتـی ام دهی ز خـاصـه خـویش | کـه ازیـن پـیـش داده ای زآنـسـان |
| بــــاز مـــن بـــنـــده را بـــیـــارایـــی | این سـرو تـن بـه اطـلس و بـرکـان |
| مـنـت هر لـحـظـه مـدحـتـی خـوانم | که نخواندست هیچ مدحـت خوان |
| صــورت آن هــمــه شــفــای بــصــر | لـــذت ایــن هــمـــه غـــذای روان |
| بـبـرندش چو تحفه دست بـه دست | بـشـود در جـهـان دهـان بـه دهان |
| تـو گـشـاده دو دسـت چـون حـاتــم | من زبـانی گـشـاده چـو سـحـبـان |
| گـر بــود از تــوام بــه نـعـمـت ســود | نــبـــود از مــنــت بــه مــدح زیــان |
| بــس خــوشـسـت آرزوی مـن یـارب | تـــو بـــدیــن آرزو مـــرا بـــرســـان |
| تــــا دهـــد بــــخــــت رای را یـــاری | رای تــو پــیـر بــاد و بــخـت جـوان |
| بـــا تـــو اقــبـــال چــرخ را تـــاکــیــد | بــا تــو تــایــیــد جــاه را پــیــمــان |
| شــاه صـاحــبــقـران هـفـت اقـلـیـم | تــو مـشـار و مـشـیـر حـکـم قـران |
| مـانـد یـک آرزو بــخـواهـم خـواسـت | شـاد بـنشـین و مطربـان بـنشـان |
| ایــســتــاده بــه بــوی تــو عــبــاس | بـاده فـرمـای پـنـج پـیـش از خـوان |
| تــا چــنـان سـسـت گـرددش گـردن | که شود سـخـت بـر همش دندان |
| آیـــــد آواز نـــــوش ســــــاقـــــی او | هـمـچــو آواز پــتــک بــر ســنـدان |
| هــر چـــه گــویــد مــرا رواســت روا | دوسـتـی دوسـتـیست بـی تـاوان |
| یـــارب آن روزگـــار خـــواهـــم دیـــد | آن چـو مه طـلعـت و چـو مور میان |
| تــــو خـــداونـــد شـــاد و خـــرم زی | تـــو خـــداونــد کـــام و دولــت ران |
| در بـــزرگــی چــو آفــتـــاب بـــتـــاب | در ســعــادت چــو روزگــار بــمــان |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
