محمود بیهقی – ما م و طن

با ر سفر بستیم و؛ سو ی دیا ر
جائیکه دشت و؛ دمنش با شکوه

همسفری کرد ؛ به همرا ه من
همسفریکه خلق ؛ او با شکوه

این سفر باران ؛ فرا وان داشت
آ ب رسا نید ؛ همه جا با شکوه

آ ن چه بد ید یم ؛ همه جا با صفا
جنگل و صحرا ؛ همه جا با شکوه

ریز ش بارا ن ؛ مدا و م نمو د
آ ب بروی چمن و دشت و کوه

آنچه خدا داده ؛ سپا سش کنیم
چو نکه خدا هست؛ بدادش شکوه

خا لق یکتا ؛ کر می کرد بما
بنده نما ید؛ شکر او با شکوه

ملت ایر ا ن ؛ که اهو رائی بود
پاس میداشت ؛ آ تشی بر روی کوه

ما همه سر باز ؛ و طن را حفظ کنیم
ما م وطن احترا مش برهمه باد پرشکوه

راه بزرگواری
ایدوست چرا ایراد نمودی همه روز
شعر انو ا ع بسیار دارد ای دلسوز

برخی بسان نثر نویسند همه روز
برخی بشکل نظم سزایند پرسوز

شا ید که من قا عده را نشنا سم
استاد توئی هرچه نظر ای دلسوز

یک شیوه درست نیست برای تشخیص
بهتر که راههای دیگرتجربه باشد دلسوز

م………ب