محمود بیهقی – روزگا ر با صفا

دل بی رمق کجا شد؛ که زپیش روانه کردی
به کسی دلت را بسپا ر؛ که روانه است بدریا

عاشقی برای هر کس ؛ ثمری ستوده دارد
عشق بی ثمر چه حاصل؛دل خود زآن بیارا

بطواف د ل شتافتم ؛ ثمرش رنج وعذاب بود
دل کجا روانه گردد؛ که بدست آ رد صفا را

غم روزگار خوردم؛ اثری بجا ن نیا فتم
تو بخورغم حزینی؛ تا بد ست آری وفا را

صادقم به آ نچه گفتم؛ تو شنیدی حرف من را
صدق گفته هایم این است؛که خوری غم یار را

بیا بگذر زین ملامت؛ سخن از صوا ب بشنو
ملا مت چیزی نشا ید؛ تو بیا ور آ ن صفا را

غم روزگار خورد م ؛ که چرا غمین هستم
غصه را زدل برون آ ر؛بینی روز با صفا را

د ل بیقرار خود را ؛بسپا رم به کوه و دشت
تا که او همی ستا ند ؛ بویخوش آ ن هوا را

دل و دلبری کجا رفت؛ که بد نبا لش روانی
تو بیا به پیش د لبر؛ تا با خود بری صفا را

م…….ب