محمد هاشمي – فـــــاتحه!

تا مسکرانه محو و محال است وصف تو
تاریـکـخانه ی طرب آراسـت وهـم من

بـشکن دل مرا که به بـتخـانه ی درون
بنهفته صد خدا و یکی نیست بت شکن

جایی که جان عاریه را نیست جز نیاز
نـذر سپـــیدبخــتی ما چیست ؟ جز کفن

“هـــوهـــو”ی طایر نفَسم، بی هوس نبود
گلبـوی رز “چنین و چنان” بود ؛ در چمن

پــــروردگــــار عــــفــــو مـگـر داوری کند
بیـــن خـــــدای ما و خــــدایان برهـمــن

عمریست کوه صبرم و سنگ صبور عمر
آتـش فشـان آهـم ؛ اگــر وا کنم دهـن