محمد لالوی – ملکوتی

سال ها بی جهت از آینه می پرسیدم
که چرا باید از این پنجره ها دل بکنم!

میرود رو به فنا شهر ولی باکی نیست
باید آنجا که تو را نیست به آتش بزنم

بروم از بر خود تا که تو را گم بکنم
مهر داغی بزنم بر لب و روی دهنم

حیف بیهوده نشستم که تو را دور کنم
دارد انگار که گم میشود اینجا وطنم

زنده ام بی تو ولی از غم جانکاه تو شد
همه آغشته به طرزی ملکوتی بدنم

تا از آن روز شنیدم که غزل میخوانی
شعر میگویم و من در پی شاعر شدنم