محمد لالوی – مستوری

ما در ره میخانه ای ، عمری فُتادیم از نفس!
کو بوده از هر آدمی ، با ما ز ما درویش تر

با ما حرام و از حلال ، هرگز نباید صحبتی
از آن چنان بشنیده ام ، چندان مکرر پیشتر

عمری نخواهم آنچنان ، بی منت ساقی شود
عمری که دارد میزند ، ما را دمادم نیشتر

دل را نکوهش میکنی ، از مستی و دیوانگی
هر دل که مستش بیشتر ، بی شک درونش ریشتر

ای شیخ مستوری مکن ، با ذکرهای هر دمت
از ما چه پنهان میکنی ، وقتی تویی هم کیش تر