محمد لالوی – عقده ی ناهموار

سخت در پای ستم مانده ای و میدانم
عاقبت میکشی ام از سر جانبداری

به کجا محکمه ی عدل خدا هست چنین
که کسی چون تو چنین دم زند از دینداری

دوستت دارم و در پیش خودم میماند
دوستم هیچ نداری و نمی پنداری

کاش آن روز رسد تا که تو حتی در خواب
تن این خسته در آغوش خودت بِفشاری

تو نمیدانی و یک شهر ولی میداند
آرزو بر دلِ این،”عقده یِ ناهمواری”