محمد قاسمي – سئللر

سيل
عاشق خم ابروي زيبا رويي شده ام
كه توي تمام دنيا مثل اون وجود نداره
به من گل زرد رنگ براي من فرستاد
اون هم به من فهموند كه من رو دوست داره
توي باغشون در حال چيدن انگور و سيب بود
و دوستانش هم داشتن كنار باغ لباس پهن ميكردن
من هم پشت يه درخت منتظر بودم بياد بيرون
فقط خدا ميدونه من چقدر دوسش دارم
يه روز وقتي كنار رودخونه براي لباس شستن رفته بود
إز خجالت تو دل من غوغايي بود
وادارش ميكردم حين لباس شستن باهاش حرف بزنم
يهويي و يكدفعه باران شديدي گرفت و سيل جاري شد
جوري كه هر چي سنگ و خاك بود از كوه سرازير شد
مثل اينكه داره إز آسمون بارون سنگ مياد
خار و خاشاك و سنگ ريخت رو سرش
سنگ جوري به سرش خورد كه افتاد تو رودخونه و سيل بردش
نسشتن و گريه ميكردم كه چرا سيل ساراي من رو برد
حالا چه كسي هست كه زخمهايي كه إز فراق اون ميخورم رو ببنده