باده خونبار
از دوري جانسوز،آتش به دل آمد
وز غمزه ي غم ديده ، جانها به لب آمد
اي پير خرابات درين باده ي خونبار
مستم زآن باده ي ساقي هوسباز
گر رفتي و اندوهِ فراقِ مي و ساقي
باشد به رقص آمده آن باده باقي
بيگانه شهرم بيگانه شد آتش
با هيزم تر شعله ، نيفروزد آتش
گل را ز گلستان غمت زان مهجوري
گر روز به كار آيد زان راغب مسروري
گر طربم كجا رَوي بر ره آن طرب سِتان
تا نرود به ديده اي خار ز آن خار سِتان
اي مه جانفزا به تو سيل درودها شود
بر سر هاله اي ز تو پرتوِ جامها شود
گه به ره اميد “عبد”كوچ رَود به قندهار
بَرآورد ز هفت خان به قله هاي قافِ هار
عبد
از دوري جانسوز،آتش به دل آمد
وز غمزه ي غم ديده ، جانها به لب آمد
اي پير خرابات درين باده ي خونبار
مستم زآن باده ي ساقي هوسباز
گر رفتي و اندوهِ فراقِ مي و ساقي
باشد به رقص آمده آن باده باقي
بيگانه شهرم بيگانه شد آتش
با هيزم تر شعله ، نيفروزد آتش
گل را ز گلستان غمت زان مهجوري
گر روز به كار آيد زان راغب مسروري
گر طربم كجا رَوي بر ره آن طرب سِتان
تا نرود به ديده اي خار ز آن خار سِتان
اي مه جانفزا به تو سيل درودها شود
بر سر هاله اي ز تو پرتوِ جامها شود
گه به ره اميد “عبد”كوچ رَود به قندهار
بَرآورد ز هفت خان به قله هاي قافِ هار
عبد
شاعر محمد قاسمي
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
