محمد رستمی – زمانه ی خاموش

به روزگار غریبی که هر شبش یلداست
و مردمی که به شوق سپیده می میرند

طلوع شعر من از پشت میله ها پیداست
ردیف و قافیه هایم اسیر زنجیرند

ببین که دسته تبرها چه خوب میدانند
دمی درخت و دمی هم چماق تحقیرند

ز فرق روشن ما کوبه ها چه میخواهند
مگر نه این که زبان ها خدای تقصیرند

از آسمان به سرب داغ میبارد
ز سیب و قصه ی آدم هنوز دلگیرند

ز غصه ها چو بپرسم به گوش من گویند
که سرنوشت من و اقتضای تقدیرند

طویل و خامش و سرد و سیاه چون یلداست
زمانه ای که چراغ از نگاه میگیرند

مجموعه “بهار دل”
محمدرستمی