محمدحسن فولادفر – قصر شيرين

من و تنهايي و اين حس غريب
غم جاماندنم از يار و حبيب

بدهد كار به دست دل من
پي زخم دل و دنبال طبيب

طاقت گفتن عشق مي كُشدم
بكشان دست مرا جاي رقيب

گه سلامي بكني ما را بس
طرد اين عشق معماي عجيب

ساده ام ، پلك تو مجنونم كرد
خورده ام من به نگاه تو فريب

فكر اين را كه نبينم هر روز
بزند داغ ، همين است نصيب

قصر شيرين شده آواركده
موسم حسرت فرهاد، قريب

سر من داد نزن ، تنهايم
هر كه رد شد سرم آورد نهيب

روي گاري ريختم خوشحالي ام
مي زند آن پيرمرد آنرا به جيب