محرم اکبری – این قافله عمر

                               ⏰ ⏰ ⏰
دانی زِچه آونگ چنین در تب و تاب است؟!
هر ثانیه گوید که هَلا ،  وقت  شتاب است
                                     ⏰ 
همچون نخِ کوتاهِ دلِ شمعِ شب است عمر
آمال بشر دور و دراز همچو طناب است
                                     ⏰
 می سوزد و می ماند از آن نم نمِ اشکی
یا قطعه عکسی که در آن ثانیه قاب است
                                    ‌‌‌‌ ⏰
 از عیشِ بهاران چو هَزاران مشو سرمست
فردای خزان فصلِ زمستان و عِقاب است
                                     ⏰
        جامی که تلنگُر شِکَنَد شوکت آنرا
بر آن نشود تکیه ، ثباتش چو حباب است
                                     ⏰
  می ترسم از این وسوسه و سرخیِ سیبش
هرلذت عجین با دوسه جین رنج وعذاب است
                                     ⏰
 از شیون و اشکی نشود شعله دلش سرد
 پیمانه چو لبریز شود ، اشکِ کباب است
                                     ⏰
   از وعدِهِ فردا ، سرِ خرمن نگرانم
 دستم نرسد دامنِ فردا ، که سراب است
                                     ⏰
      دلداده و افسونِ عروسش نشو جانا
این هرزه چوطاووسِ دو صد رنگ ولعاب است
                                     ⏰
   هر دم به لباسی دگر این روبهِ مکّار
گه پرده دری کرد و گهی پشتِ نِقاب است
                                     ⏰
 این کُهنِگیِ شعرِ مرا خُرده مگیرید
محببوس دلم بوده که چون کهنه شراب است
                                    ⏰
    عمری پِیِ صیادم از این تن بِرهانَد
چون شمعِ دلم بی مددِ شعله مذاب است
                                    ⏰
ای قافله چون میگذری توشه بیاندوز
فردا که به منزل برسی خربزه آب است
                                    ⏰
     از بادیِهِ  شب زده ، [طوفان] گذری کن
رهزن به کمین مانده ولی قافله خواب است