مجید مبلّغ ناصری – سال هزار و سیصد و پستی…

دلم ، تو سوژه ی نابی ، برای نان و نمک
رفیق پایه ی مستی تورا زمین بزند

همانکه وقت سقوطش طناب مهرت را
گرفته است دو دستی تو  را زمین بزند

کشنده تر ، که به شب های تلخ تنهایی
به پای آنکه نشستی تو را زمین  بزند

به جرم پاکی قلبت حریم آینه را
به سنگها نشکستی ،  تو را زمین  بزند

درست وقت خرابیّ تو  که حتی از 
تمام خویش  گسستی تو را زمین  بزند

تعجبی نکن از دختر قبیله ی ناز
اشاره کرده به شستی ، تو را زمین  بزند

چه ماهرانه ریا را رسانده است به سال ِ
هزار و سیصد و پستی… تو را زمین  بزند

زیبا کنار۲مهر ۹۶