مجید شفق – نون و القلم؟

صمد پرست نه ای چون سرِ صنم داری
زِ هست بی خبری تا غمِ عدم داری

زِ حادثات جهان دل بکن به میل قدیم
حدوث را به هوس از پسِ قِدم داری

به کُنه خویش نگر تا که خویش دریابی
که از جمال حقیقت دوصد رقم داری

تو جام گیر زِ توحید و طعنه زن به صنم
که در شراب حقیقت هزار جم داری

زِ ماء و طین اگرت روح آدمی خالی ست
چه نفس ناطقه ی خویش متهم داری ؟

صفات؛ پرتو ذات است در اصالت امر
تو سیر کن به سلوکش دگر چه کم داری؟

قلم چرا همه دم در هوای نان زده ای
تو در کتاب نگر نون و القلم داری

چو شستشوی دهی جان و تن به چشمه ی نور
به یک نگاه بسی راه در حرم داری

لطایفی ست به دیوان قدس لم یزلی
چو نیک در نگری جامع الحکم داری

شهید ؛ شاهدِ معشوق سامی و باقی ست
به خون سُرخ بسی کارِ محتشم داری

شفق به نورِ فلق عطر رستگاری توست
به لا سفر کن اگر حسرت نعم داری

سروده از : مجید شفق