مجید شفق – رفیق جفا پیشه !

نه مأمنی نه هوایی نه روزن نفسی
زِ دوستان هوا دارمن نمانده کسی

من آن همای پَر بال بسته ام ای دوست !
که نیست راه گریزم ز محبس قفسی

نفس گرفت مرا از غم زمانه ، ولی
مراد خویش بجویم ز لطف همنفسی

ز دست مردم بیگانه خو ، نمی رنجم
که ما رفیق جفا پیشه دیده ایم بسی

مرا که دامن پاک است، در دلم دیگر
نه بیم شحنه بماند ، نه وحشتِ عسسی

اگر که گوهری ، از عمق بحر ، رنجه مباش
چه باک گر که نشیند به روی آب ، خسی

بهار عمر مرا گو خزان رسد، که در او
نمانده بر دل زارم بهانه ی هوسی

شفق در آینه گویم به خویش کای همزاد !
مگر تو از رهِ یاری به داد من برسی ؟

غزل از _ مجید شفق