مجیدطهماسبی – اجل عشق

تو به کنج دل ویرانه نشستی هر دم
زحضور تو به ویرانه ی دل آبادم

گره کور به بنیاد غزل هایم تو
که زتنهایی خود شعرپراز ایرادم

هوس دل شده دیدار دو چشم ماهت
ومن هر لحضه به دنبال چنین رخدادم

چو بیایی زغم کل جهان بگریزم
چو نباشی زفراق چو تویی ناشادم

شررعشق تو چون آتش سوزانم شد
لب فروبسته و در سینه پراز غمبادم

چو به پایان خودم می نگرم می ترسم
شده قربانی تو این من و تو جلادم