خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / صائب تبریزی / اشعار دیگر صائب / متفرقات – قسمت ششم

متفرقات – قسمت ششم

بــه کــویـش مــشــت خــاکــی مــی فــرســتــمپــــــیـــــام دردنـــــاکـــــی مـــــی فــــــرســــــتــــــمدمــــــــاغ نــــــــامــــــــه پــــ…

بــه کــویـش مــشــت خــاکــی مــی فــرســتــم	پــــــیـــــام دردنـــــاکـــــی مـــــی فــــــرســــــتــــــم
دمــــــــاغ نــــــــامــــــــه پـــــــــردازی نــــــــدارم	بـــه مـــســـتـــان بـــرگ تـــاکـــی مــی فـــرســـتـــم
***
گر تـو بـا هر خار و خس خواهی چو گل افروختـن	از چــراغ غــیــرتـــم (گــل) مــی کــنــد واســوخــتــن
مـا چـو گـل بـا سـینه صـد چـاک عـادت کـرده ایم	بــخــیـه را بــر زخــم نــتــوانــی بــه ســوزن دوخــتــن
***
مردم از افـسـردگی ای بـخـت چـشـمی بـاز کـن	گـــــریــــه را آگـــــاه گـــــردان، نــــالــــه را آواز کـــــن
ای کـه می بـخـشـی بـه گـلـچـینان کـلـید بـاغ را	اول ایـــن قـــفـــل گـــره از بـــال بـــلـــبـــل بـــاز کـــن
***
درگـذشــت از خــاکــســاری دشــمـن از آزار مـن	شـــد حـــصـــار عـــافـــیــت کـــوتـــاهــی دیــوار مــن
سـخـت جـانـی داردم از شـکـوه گـردون خـمـوش	خــنـده کـبــک اســت شــور ســیـل در کـهـســار مـن
***
از نــصــیـحــت دم مــزن بــا خــاطــر افــگــار مــن	کـــز دوای تـــلـــخ بـــدخـــوتـــر شـــود بـــیــمــار مــن
جـوش یکرنگی ز من نام و نشان بـرداشتـه است	مـــی دهـــد آزار خــــود، هـــر کـــس دهـــد آزار مـــن
***
خــیــره گــردد دیــده صــبــح از جــلــای داغ مــن	داغ دارد مــــهــــر تــــابـــــان را صــــفــــای داغ مــــن
نیسـت گـر صـحـرای مـحـشـر سـینه گـرمم، چـرا	مـی پــرد چـون نـامـه هـر سـو پـنـبــه هـای داغ مـن؟
***
نـیـســت غــیـری در حــریـم دیـده نـمــنـاک مــن	نـام لــیـلــی نـقــش مــی بــنـدد ز اشــک پــاک مــن
اینقدر بـی طاقتـی در مشت خـاری بـوده اسـت؟	روی دریــا شــد کــبــود از ســیــلــی خــاشــاک مــن
***
مـنـقـلـب گـشـتـه اسـت از دور فـلـک احـوال مـن	ضــعــف پــیـری در جــوانـی کــرده اســتــقــبــال مــن
جـنـس مـن قـارون شـد از گـرد کـسـادی و هنـوز	چــشــم حــاســد بــرنـمـی دارد ســر از دنـبــال مــن
***
خــون ز چــشـم عـاشــقـان بــیـگـنـاه آمـد بــرون	تـــا ز رویــش آن خـــط عـــاشـــق نــگــاه آمــد بـــرون
در کــنــار رحــمــت دریــای بـــی پـــایــان فــتـــاد	چــون حــبــاب آن کــس کـه از قــیـد کـلـاه آمـد بــرون
***
زبـان شانه را از حـرف زلفش کی تـوان بـسـتـن؟	پــریـشـان گـوی را نـتــوان ز غـمـازی زبــان بــســتــن
کـسـی تـا چـند ریزد خـار در چـشـم تـماشـایی؟	خـدا فـرصـت دهـد، خـواهـیـم نـخـل بـاغـبـان بـسـتـن
ز پـرکـاری نظـر مـی پـوشـد از عـشـاق سـودایی	دکـان داری اسـت در جـوش خـریـداران دکـان بـسـتـن
غنیمت می شـمارم صحـبـت گل، نیسـتـم بـلبـل	کــه عــمـرم بــگــذرد ایـام گــل در آشــیـان بــســتــن
***
ز رخـسـار تـو خـونـها در دل گـل مـی تـوان کـردن	ز زلـفـت حـلـقـه ها در گـوش سـنبـل می تـوان کـردن
ز بـس خـون جـگـر مـکـتـوب مـا را داده رنـگـیـنـی	بــه جــای بــرگ گـل در کـار بــلـبــل مـی تــوان کـردن
***
کجـا طی راه حق بـا جـان غافل می تـوان کردن؟	بــه پـای خـفـتـه کـی قـطـع مـنـازل مـی تـوان کـردن؟
اگـر ذوق شـهادت تـشـنه جـانان را امان بـخـشـد	چـه خـونـهـا در دل بــی رحـم قـاتــل مـی تـوان کـردن
سـراب و آب را نتـوان جـدا کردن بـه چـشم از هم	بــه نـور دل تــمــیـز حــق و بــاطــل مـی تــوان کــردن
رعیت نیسـت ممکن شـاه را محـکوم خـود سـازد	اگـر سـرپـیچـد از فـرمـان چـه بـا دل مـی تـوان کـردن؟
***
بـه تـنهایی گل از وصل گلستـان می تـوان چیدن	که بی شرمی است گل در پیش چشم باغبان چیدن
ادب حـسـن حـجـاب آلـود را بـی پـرده می سـازد	بـه دسـت کـوتـه اینجـا بـیشـتـر گـل مـی تـوان چـیدن
***
بـیا ای عـشـق جـان پـای در گـل را بـه راه افـکـن	ز آه ســردی آتــش در دلـم چــون صــبــحــگـاه افـکـن
رگ خـواب اسـت از افسـردگی ها رشـتـه اشکم	بـه هـویـی ایـن گـرانـخـوابـان غـفـلـت را بـه راه افـکـن
نــدارد راهــی از افــتــادگــی نــزدیــکــتــر دولــت	چـو یـوسـف خـویـش را در مـنـزل اول بــه چــاه افـکـن
***
نمی آیی، نمی خوانی، نمی جـویی خـبـر از من	خــدا نـاکــرده در دل رنـجــشــی داری مــگــر از مــن؟
بـگـو تـا گـریـه را دامـان کـوشـش بــر کـمـر بـنـدم	اگــر بــر دل غــبـــاری داری ای روشــن گــهــر از مــن
***
بـه فـکـر از عـقـده افـلـاک نـتـوان کـرد سـر بـیرون	چــرا در بــیـضــه آرد مــرغ زیــرک بــال و پــر بــیــرون؟
چـو ملـک دلنشـین نیسـتـی ملکـی نمی بـاشـد	کـه از دلـبــسـتــگـی ز آنـجـا نـمـی آیـد خـبــر بــیـرون
ز فـرش بــوریـا گـردیـد خـواب تــلـخ مـن شـیـریـن	ز بــنــدیـخــانــه نـی صــاف مــی آیـد شــکــر بــیـرون
***
راز عــشـــق از دل بـــی تـــاب نــیــایــد بـــیــرون	گـــل از آتــــش، شــــکـــر از آب نـــیـــایـــد بــــیـــرون
نـگـه از چــشـم کـبــود تــو چــه خــوش مـی آیـد	یــوســـف از نـــیــل بـــه ایــن آب نـــیـــایـــد بـــیـــرون
در چـنـین فـصـل بـهـاری کـه گـل از سـنـگ دمـید	زاهـــد از گـــوشــــه مـــحــــراب نـــیـــایـــد بــــیـــرون
نـیـســت از ورطــه افــلــاک خــلــاصــی مـمـکــن	بــــه شــــنـــا مـــوج ز گــــرداب نـــیـــایـــد بــــیـــرون
***
ز عــشــق بـــی مــژه تـــر نــمــی تـــوان بـــودن	بـــهــار بـــی مـــی و ســـاغـــر نــمــی تـــوان بـــودن
نـگـه از چــشـم کـبــود تــو چــه خــوش مـی آیـد	یــوســـف از نـــیــل بـــه ایــن آب نـــیـــایـــد بـــیـــرون
در چـنـین فـصـل بـهـاری کـه گـل از سـنـگ دمـید	زاهـــد از گـــوشــــه مـــحــــراب نـــیـــایـــد بــــیـــرون
نـیـســت از ورطــه افــلــاک خــلــاصــی مـمـکــن	بــــه شــــنـــا مـــوج ز گــــرداب نـــیـــایـــد بــــیـــرون
***
ز عــشــق بـــی مــژه تـــر نــمــی تـــوان بـــودن	بـــهــار بـــی مـــی و ســـاغـــر نــمــی تـــوان بـــودن
دلــم ز کــنــج قــفــس تـــا گــرفــت دانــســتـــم	کـــه در بـــهــشـــت، مـــکـــرر نــمـــی تـــوان بـــودن
***
خــوش اســت چــاشــنــی ســود در زیـان دیـدن	رخ بــــــهــــــار در آیــــــیــــــنــــــه خــــــزان دیــــــدن
چـه خـوب کـرد کـه بـلـبـل خـزان ز گـلـشـن رفـت	شـــکــســـتـــه رنــگــی گــل را نــمــی تـــوان دیــدن
رویـت کـه شـســت چــهـره بــه آتــش نـقـاب ازو	شــــد مــــشــــرق ســــتــــاره و مـــه آفــــتــــاب ازو
چــشــم حــیـا مـدار ز خــوبــان، کـه آیـنـه اســت	امــــروز دیــــده ای کــــه نــــرفــــتــــه اســــت آب ازو
جـــرات نـــگـــر کـــه در قـــدح مـــوم کـــرده ایــم	آن بـــاده ای کـــه هـــســـت بـــط مـــی کـــبـــاب ازو
***
ای غــنــچــه زر خــریــد گــلــســتـــان بـــوی تــو	خـــورشــیــد خـــانــه زاد شـــبـــســـتـــان مــوی تـــو
ســرگــشــتــگــی و تــیـره ســرانــجــامــی مــرا	غــــیـــر از خــــط ســــیـــاه کــــه آرد بــــه روی تــــو؟
***
در مــجـــلــس شــراب رخ شــرمــگــیــن مــجـــو	از جـــویــبـــار شـــعـــلـــه گـــل کـــاغـــذیــن مـــجـــو
مــجــنــون بــه پــای نــاقــه لــیـلــی نــهــاد روی	رنـــگ ادب ز لـــالـــه صــــحــــرانـــشــــیـــن مـــجــــو
از آفــــتــــاب، صــــلـــح بــــه روز ســــیـــاه کـــن	نــقــشــی کــه بـــر مــراد بــود زیــن نــگــیــن مــجــو
***
مـی بـده سـاقـی کـه از فـیض شـراب صـبـحـگـاه	نـــور مـــی بــــارد ز روی آفـــتــــاب صــــبــــحــــگـــاه
نـقـد انـجـم را بـه یـک جـام صـبـوحـی مـی دهـد	خــوب مــی دانــد فــلــک، قــدر شــراب صــبــحــگــاه
***
چه شیرینی است با لبهای آن شیرین پسر یارب	کـه پــیـغـام زبــانـی را کـنـد مـکـتــوب ســربــســتــه!
***
دســتــی کـه ریـزشـی نـکـنـد زیـر خــشــت بــه	از کــعــبــه ای کـه فــیـض نـبــخــشــد کــنـشــت بــه
هـر ســطـر، روزنـامـه آشـفـتــه خــاطـری اســت	گـــیــســـوی مــاتـــمــی ز خـــط ســـرنــوشـــت بـــه
***
از عـرق رخـسـار گـلـگـون را گـلـسـتـان کـرده ای	بــازای ســرچــشــمـه خــورشــیـد، طـوفـان کـرده ای
گر چـه شمشیر تـرا سـنگ فسـان در کار نیسـت	خــواب ســنـگـیـن را فــســان تــیـغ مـژگـان کــرده ای
***
پـا چـو مـجـنـون جـمـع اگـر در دامـن صـحـرا کـنی	مــی تـــوانــی رام لــیــلــی را ز اســـتـــغــنــا کــنــی
بـی تأمـل مـی کـنـی در کـار بــاطـل عـمـر صـرف	چـــون بـــه کــار حـــق رســی امــروز را فــردا کــنــی
کـار خـود را راسـت کـن بـا قـامـت هـمـچـون الـف	بــا قـد خــم چــون مـیـسـر نـیـسـت سـر بــالـا کـنـی
***
بـا خـموشی هسـتـی از نیکان عالم بـی سـخـن	چـون گـشـودی لب بـه گـفـتـن، نیک یا بـد می شـوی
***
ازان رخــســار حــیـرت آفــریـن تــا پــرده واکـردی	مــرا چـــون دیــده قــربـــانــیــان بـــی مــدعــا کــردی
بـه خـون آغـشـتـه نـتـوان دید آن لـبـهای نـازک را	وگـرنـه بـا تـو مـی گـفـتـم چـهـا گـفـتـی، چـها کـردی
***
ندارد حـسن خط چـون من غلام حلقه در گوشی	نـدارد صـفـحــه دوران چــو مـن عـاشــق بــنـاگـوشـی
مـرا در قـلـزمـی شـور مـحـبـت مـی دهد جـولـان	کـه بــاشـد آسـمـان آنـجــا حـبــاب خـانـه بــر دوشـی
***
دل هر کس که از خـورشـید ایمان گشـت نورانی	بـود از اشـک دایـم کـار چـشـمـش سـبــحـه گـردانـی
ز غــفــلــت مـگــذران بــی گــریـه ایـام مـحــرم را	کـه ده روزسـت سـالـی مـوسـم ایـن دانـه افـشـانـی
***
عـرق آلـود ز مـی طــرف جــبــیـن ســاخــتــه ای	دیـــده هـــا را صـــدف در ثـــمـــیـــن ســـاخـــتـــه ای
ســاده لــوحــی بــود آیـیـنــه صــد نــقــش مــراد	تــو ز صـد نـقـش بــه نـامـی چـو نـگـیـن سـاخـتـه ای
***
بـی سـبــب بـر سـرم ای عـربــده سـاز آمـده ای	از دل مــن چــه بــه جــا مــانــده کــه بـــاز آمــده ای؟
ز ره صــبــر چــه پــوشــم، کـه (ز) الـمـاس نـگـاه	ســـیـــنـــه پــــردازتـــر از چـــنـــگـــل بــــاز آمـــده ای
***
از کــــجــــی نــــاخــــنـــه دیـــده انــــور گــــردی	راســت شــو راســت کــه ســرو لــب کــوثـــر گــردی
نـعــل نـان اســت در آتــش ز پــی گــرســنـگــان	چـــه ضـــرورســـت پـــی رزق بــــه هـــر در گـــردی؟
خــم نـمــودنـد قــدت را کــه زمـیـن گــیـر شــوی	نــه کــه از بـــی بـــصـــری حـــلــقـــه هــر در گــردی
بــوالـهـوس نـیـسـت بـه لـطـف تـو سـزاوار، ولـی	شـــرمـــت آیـــد ز غـــلـــط کـــرده خـــود بــــرگـــردی
***
از سـخـن چـنـد چـو سـی پـاره پـریشـان گـردی؟	مـــهـــر زن بـــر لـــب گـــفـــتـــار کـــه قـــرآن گـــردی
جــگــر خــود مـخــور از حــســرت گـلـزار خــلـیـل	آتـــش خـــشــم فــروخــور کــه گــلــســتـــان گــردی
بـــاش والــه کـــه دریــن دایــره بـــی ســـر و پـــا	مـــی شـــوی مـــرکـــز اگـــر دیــده حـــیــران گـــردی
***
کــنــد چــه نــشــو و نــمــا دانــه زمــیـن گــیـری	کـــه در گـــذار نـــدیـــده اســــت ابــــر تــــصـــویـــری
مـبــرهـن اســت ز شــبــنـم ربــایـی خــورشــیـد	کــه در بـــســـاط فــلــک نــیــســـت دیــده ســـیــری
بــه هـر کـه نـیـسـت بــه حــق آشـنـا، نـدارد کـار	نـــدیـــده ام چـــو ســـگ نـــفـــس آشـــنـــا گـــیــری
***
زهـی نــگــاه تــو بــا فــتــنـه گــرم هـمــدوشــی	بـــه دور خـــط تـــو خــورشــیــد در ســیــه پـــوشــی
ز قــرب زلــف دل آشــفــتــه بـــود، غــافــل ازیــن	کــه در دو روز کــشــد کــار خـــط بـــه ســرگــوشــی
***
ز چـــهــره تـــو چـــو خــوشــیــد نــور مــی بـــارد	اگـــر تـــو در دل شـــبــــهـــا ســـتـــاره بــــار شـــوی
بــه اعــتــبـــار جــهــان الــتــفــات اگــر نــکــنــی	بـــه دیــده هــمــه کــس ز اهــل اعـــتـــبـــار شـــوی
اگــر ز نــعــمــت الــوان بــه خــون شــوی قــانــع	چـــو نــافـــه از نــفـــس گــرم مــشـــکــبـــار شـــوی
فــریــب وعــده بـــی حــاصــلــان مــخــور صــائب	کــه هــمــچــو ســاده دلــان خــرج انــتـــظــار شــوی
***
غـــافـــل ز ســـیـــر عـــالـــم انـــوار مـــانـــده ای	در عــــقــــده بـــــزرگــــی دســــتـــــار مــــانــــده ای
گـم کـرده ای چـو شـعـلـه ره بـازگـشـت خـویـش	در زیـــر دســـت و پــــای خـــس و خـــار مـــانـــده ای
شــبـــنــم بـــه آفــتـــاب رســانــیــد خــویــش را	در دام رنـــگ و بــــو چـــه گـــرفـــتــــار مـــانـــده ای؟
***
در گـریـه چــشـم افـشــک فـشــان را نـدیـده ای	فـــصـــل بــــهـــار لـــالـــه ســــتــــان را نـــدیـــده ای
ای عــنـدلــیـب ایـن هـمـه تــعــریـف گــل مـکــن	تـــو حـــســـن نـــیـــمـــرنـــگ خـــزان را نـــدیـــده ای
***
آســـوده ای کـــه لــطـــف نــمــایــان نــدیــده ای	آن ســـیـــنـــه را ز چــــاک گـــریـــبــــان نـــدیـــده ای
از شـــوخـــی نــگــاه در آن چـــشـــم غــافــلــی	در قـــطـــره چــــار مـــوجــــه طـــوفـــان نـــدیـــده ای
از شـسـت غـمـزه نـاوک مـشـکـیـن نـخــورده ای	در گـــرد ســـرمــه جـــنــبـــش مـــژگـــان نــدیــده ای
***
زهــاد را بـــه حــلــقــه رنــدان چــه مــی بـــری؟	ایـن خــار خــشـک را بــه گـلـسـتــان چــه مـی بــری
جـنت بـه چـشـم مرده دلـان نخـل ماتـمی اسـت	زهــاد را بـــه ســیــر گــلــســتــان چــه مــی بـــری؟
***
ای فــتــنــه از ســپــاه تــو تــیــری ز تــرکــشــی	از خـــنــده تـــو شـــور قـــیــامــت نــمــکـــچـــشـــی
مــیــدان بـــی قـــراری مــا را کـــنــار نــیــســـت	دل یــک ســـپـــنــدو عــشـــق تـــو دریــای آتـــشــی
***
صــبــر مــرا حــوالــه بــه ســیـمــاب مــی کــنـی	دلـــداری ســـفـــیـــنـــه بـــه گـــرداب مـــی کـــنـــی
مــا هــمــچـــو داغ لــالــه ســـیــه روزگـــار و تـــو	ســیــر ســمــن فــشــانــی مــهــتـــاب مــی کــنــی
بـــیـــدار مـــی کـــنـــنـــد بـــه آواز بــــوســـه ات	در دامـــن فـــرشـــتــــه اگـــر خــــواب مـــی کـــنـــی
***
مــــحـــــبـــــت چـــــون کـــــنــــد زورآزمــــایــــی	شــــکــــســــت آرد بــــه قــــلــــب مــــومــــیـــایـــی
بــــه رنـــگ و بــــو مــــنــــاز ای گــــل کــــه دارد	خـــــزان در آســـــتـــــیــــن دســـــت حـــــنـــــایــــی
***
مـــرا چـــون نـــیــســـت طـــالـــع ز آشـــنـــایــی	هـــمــــان بــــهـــتــــر کــــه ســــازم بــــا جــــدایـــی
مــن و بـــیــگــانــگــی، کــز خـــوش قــمــاشــی	نـــــدارد پــــــشـــــت و رو چــــــون آشـــــنـــــایـــــی
***
بــــاز رنـــگـــت شـــکـــســــتــــه اســـت امـــروز	تـــــا کــــجـــــا رنــــگ عــــشــــق ریــــخـــــتـــــه ای
***
تـــا چـــو ســرزلــف صــد شــکــســت نــیــابـــی	دامـــن مــــعــــشــــوق را بــــه دســــت نـــیـــابــــی
تـــا نــدهــی خــویــش را تــمــام بـــه عــلــمــی	بـــعــضـــی ازان را چـــنــان کــه هــســـت نــیــابـــی
***
نـهـشــت شــرم رخ از گــوشــه نـقــاب نـمــایـی	نــشــد کــه گــوشــه کــاری بـــه آفــتـــاب نــمــایــی
هـوا چــو ابــر شـود شـیـشـه را بــه جــلـوه درآور	مـــبــــاد دخــــتــــر رز را بــــه آفــــتــــاب نـــمـــایـــی
***
بــهــار مــی گــذرد، ســیـر گــلــســتــانــی کــن	بـــه آشــیــان چـــه فــرو رفــتـــه ای، فــغــانــی کــن
مـــبــــاد خــــیـــره شـــود آرزوی خــــام طـــمـــع	بـــه وقــت خـــواب گــل بـــوســه را نــشــانــی کــن!
تــرا بــه خــلـق، تــمـاشــایـیـان شــنـاخــتــه انـد	بـــرای گــلــشـــن خـــود فـــکـــر بـــاغـــبـــانــی کــن
***
بــه هــرزه نــالــه و فــریــاد ای ســپــنــد مــکــن	اگـــر ز ســـوخـــتـــگـــانــی صـــدا بـــلـــنـــد مـــکـــن
مــــبــــاد ز هــــر نــــدامــــت گــــزد زبــــان تــــرا	بـــه تـــلــخــکــامــی عــشــاق نــوشــخــنــد مــکــن
***
یـکــی هـزار شــد از عــشــق نـاتــمــامــی مــن	ز آفــــتـــــاب قــــیــــامــــت فــــزود خــــامــــی مــــن
کـــمـــال چـــون مـــه نــو بـــوتـــه گـــدازم شـــد	بـــه از تـــمـــامـــی مـــن بـــود نـــاتـــمـــامـــی مـــن
***
خـــتـــم اســـت بـــر خـــرام تـــو راه نـــظـــر زدن	چـــون آه صـــبــــحـــگـــاه بــــه قـــلـــب جـــگـــر زدن
در خــامـشـی گـریـز ز گـفـتــار، زان کـه هـســت	آن گــل بــه جــیـب ریـخــتــن، ایـن گـل بــه ســر زدن
***
اول عـــلـــاج مـــا بـــه نـــگـــاه کـــشـــنـــد کـــن	آنــــگــــاه غــــیـــر را هـــدف نـــوشــــخــــنــــد کــــن
از صــد یـکــی بــه ســوز نــهـانـی نــمــی رســد	ای کـــمــتـــر از ســـپـــنــد، صـــدایــی بـــلــنــد کــن
***
خــود را بــه عـشـق کـم ز خـودی مـتــهـم مـکـن	آیــیــنــه هــســت، بـــر نــگــه خــود ســتـــم مــکــن
عـشــق اســت و صــد هـزار غـم عــافـیـت گـداز	تــــاب جـــفـــا نـــداری بــــر خـــود ســـتـــم مـــکـــن
***
تــیـغ دو دم بــود لــب خــنـدان بــه چــشــم مـن	شــاخ گــل اســت زخــم نــمــایـان بــه چــشــم مــن
گـشـتــه اســت از نـظـاره آن ســرو جــامـه زیـب	ســوهـان روح، ســرو گــلــســتــان بــه چــشــم مـن
صــبـــح دگــر شـــود ز پـــی خـــواب غــفــلــتـــم	خــالــی اگــر کــنــنــد نــمــکــدان بـــه چــشــم مــن
***
هــر نــغــمــه طــرازی نــربـــایــد دل مــســتـــان	از نــالـــه نــی وجـــد کـــنــد مـــحـــمــل مــســـتـــان
از طـــاق فـــرود آیـــد و در پــــای خــــم افـــتــــد	خــشــتــی کـه ســرانـجــام کـنـنـد از گـل مـســتــان
***
ز لــبـــاس تـــن بـــرون آ بـــه گـــه نــیــاز کـــردن	کــه بــه جــامــه هـای صــورت نــتــوان نــمــاز کــردن
قد همچـو تـیر خـود را بـه سـجـود حـق کمان کن	کــه بــه ایــن کــلــیــد بـــتــوان در خــلــد بـــاز کــردن
***
دل ز مــــــهــــــر بــــــوالــــــهـــــوس آزاد کــــــن	شــــــعــــــلـــــه را از قــــــیـــــد خــــــس آزاد کــــــن
مـــا حــــریـــف درد غـــربــــت نـــیـــســــتــــیـــم	مـــــــرغ مـــــــا را بــــــــا قـــــــفـــــــس آزاد کـــــــن!
***
بـــرد تـــا رنـــگ حـــیـــا را بـــاده از رخـــســـار او	آنـچــه بــســیـارســت گــلـچــیـن اســت در گــلـزار او
طــره دســتــار او هــمــســایـه بــال هـمــاســت	پـــادشـــاهــی کــرد گــل بـــر گــوشـــه دســـتـــار او
***
نــیــســت هــر آیــیــنــه را تــاب رخ گــلــرنــگ او	هــم مــگــر آیـیــنــه ســازنــد از دل چــون ســنــگ او
در شــب تـــاریــک نــتـــوان دزد را دنــبـــال رفــت	دل گـرفــتــن مـشــکــل اســت از طــره شــبــرنـگ او
از لطـافـت نسـبـت رخـسـار او بـا گـل خـطـاسـت	کــــز نـــگــــاه گــــرم گـــردد آفــــتــــابــــی، رنـــگ او
***
عـــمـــر را ســـازد دو بـــالـــا، دیــدن بـــالـــای او	خـــضـــر و عـــمـــر جـــاودان، مـــا و قـــد رعـــنــای او
خواجه مستـغنی ز دین من بـه دنیای دنی است	چـون نـبـاشـم مـن بـه دین مـسـتـغـنـی از دنـیای او؟
***
مـی بـه جـامـم مـی کـنـد چـشـم خـمـارآلـود تـو	گــل بـــه طــرحـــم مــی دهــد روی بـــهــارآلــود تـــو
مـی رســی از گـرد راه و مـی تــوان بــرداشـتــن	گــــرده خــــورشــــیــــد از روی غــــبـــــارآلــــود تـــــو
***
ای قــیـامــت نــخــل بــنــد قــامــت رعــنــای تــو	نـــخـــل رعـــنـــایـــی بــــه بــــارآورده بــــالـــای تــــو
حــق مـا افــتــادگـان را کـی تــوان پــامـال کــرد؟	بــــوســـه مـــن کـــارهـــا دارد بـــه خـــاک پـــای تـــو
***
ای صــبـــا احــوال مــا بـــا پـــاســبـــان او بـــگــو	اشـــتـــیـــاق ســـجـــده را بــــا آســـتـــان او بــــگـــو
هـر کــجــا آن شــاخ گـل را نـاز بــگـشــایـد کـمـر	شــــکــــوه آغــــوش مـــا را بــــا مـــیـــان او بــــگــــو
***
مــگــر ذوق خــودآرایــی بـــرانــدازد نــقــابــش را	وگــرنـه عــشــق مــســکــیـن چــه دارد رونـمــای او؟
***
قـــیــامـــت را بـــه رفـــتـــار آورد ســـرو روان تـــو	زنـد مـهـر خــمــوشــی بــر لــب عــیـســی زبــان تــو
صـبـا را مـنع می کـردم ز گـلـزارت، چـه دانسـتـم	کـه زیـر دســت صـد گـلـچــیـن بــرآیـد گـلـسـتــان تــو
***
یــکــی هــزار شــد از خــط ســبـــز، شــهــرت او	ازیــــن غــــبـــــار بــــلــــنــــدی گــــرفــــت رایــــت او
اگــر چـــه بـــود گــلــوســـوز آن لــب شــکــریــن	شـــد از خـــط عــســـلــی بـــیــشـــتـــر حـــلــاوت او
***
اگـــر ز تــــیـــغ کــــنـــد روزگــــار افــــســــر تــــو	بـــرون نـــمـــی رود ایــن بـــاد نـــخـــوت از ســـر تـــو
ز ســرکــشــی تــو نــبــیـنـی بــه زیـر پــا، ورنــه	بـــه لـــای نـــفـــی بـــنـــا کـــرده انـــد پـــیــکـــر تـــو
***