خانه » کتابخانه دیجیتال » کتاب های شاعران » صائب تبریزی » اشعار دیگر صائب » متفرقات – قسمت دوم

متفرقات – قسمت دوم

جــوش ســودا ز ســرم عــقــل گـرانـبــار گـرفــتایـن چــنـیـن گـل نـتــوان از ســر دســتــار گـرفــتچــمـن آرای مـرا حــاجــت در بــســتــن نـیـسـتجــ…

جــوش ســودا ز ســرم عــقــل گـرانـبــار گـرفــت	ایـن چــنـیـن گـل نـتــوان از ســر دســتــار گـرفــت
چــمـن آرای مـرا حــاجــت در بــســتــن نـیـسـت	جـــوش گــل راه تـــمــاشـــایــی گــلــزار گــرفـــت
***
دل بــه مـنـت ز مـن آن یـار جــفــاکــیـش گـرفــت	گــل بــه رغــبــت نـتــوان از کــف درویـش گــرفــت
کــم خــود گــیـر کــه انـگــشــت نـمـا مـی گــردد	هر کـه چـون ماه درین حـلـقـه کـم خـویش گـرفـت
***
(دلــم ز ســیـنـه بــه آن زلــف تــابــدار گــریـخــت	ز چـــارمــوجـــه غـــم در دهــان مــار گـــریــخـــت)
(خـوشـا کسـی که ازین سـایه های پـا بـه رکـاب	بـــه زیــر ســـایــه آن ســـرو پـــایــدار گــریــخـــت)
***
مــرا گــشــایــش خــاطــر ز دامــگــاه بــلــاســت	کـــمــنــد وحـــدت مــن چـــارمــوجـــه دریــاســـت
گـــره ز کـــار کـــریـــمـــان گـــشـــاده گـــردد زود	حـــبـــاب نــیــم نــفــس بـــار خـــاطــر دریــاســت
گـریـخـتــیـم بــه خــاک از سـپــهـر و غـافـل ازیـن	کـه خــاک، تــخــتــه مـشـق مـحــرران قـضـاســت
***
ســیـاه روی کــتــاب از ورق شــمــاری مــاســت	شــبــی کـه صـبــح نـدارد ســیـاهـکـاری مـاســت
ز شـوق، جــسـم گـران را چـنـان سـبــک کـردیـم	کــه وقــت فــکــر، ردیـف فــلـک ســواری مـاســت
***
تــرا کـه پــنـبــه گـوش شــعـور ســیـمـاب اســت	نـفـس کـشـیـدن مـحــشـر فـسـانـه خــواب اسـت
هــــوای وادی غــــفــــلــــت رطــــوبــــتــــی دارد	کـه پــای ریـگ روان در شــکــنـجــه خــواب اســت
***
زبــــان شـــانـــه درازســــت بــــر ســـر عـــالـــم	بـه ایـن کـه خـدمـت زلـف تـو حـق شـمـشـادسـت
جــفــای چــرخ فــلــک را هــم از تـــو مــی دانــم	کـه شـوخ چــشـمـی طـفـلـان گـنـاه اسـتــادسـت
***
دل آرمــیــده بــود گــفــتــگــو چــو هــمــوارســت	چــمــن صــحــیـح بــود تــا نـســیـم بــیـمــارســت
ز ســـایــه روی زمـــیــن را کـــبـــود مــی ســـازد	ز نــاز بـــس کــه نــهــال قـــدش گــرانــبـــارســـت
***
ســتــاره ســحــر عـشــق چــشــم بــیـدارســت	غـــبـــار لــشـــکـــر غـــم نــالــه شـــرربـــارســـت
دلی که نیسـت در او شور عشـق، ناقوس اسـت	رگــی کــه نــیـســت در او پــیـچ تــاب، زنــارســت
قــــدم ز دایـــره خــــود بــــرون مــــنــــه صــــائب	کـه حــصــن عــافــیـت نـقــطــه خــط پــرگـارســت
***
تـــرا کـــه خـــط بـــنــاگــوش ابـــجـــد نــازســـت	چــه وقـت تــوبــه حــسـن کـرشـمـه پــردازســت؟
دو چــشــم والــه قــربــانـیـان پــس از تــســلـیـم	دو شــاهــدســت کــه انــجـــام بـــه ز آغــازســت
***
کــلــام تــلــخ جــبــیــنــان حــلــاوت آمــیــزســت	زمــیـن هـنـد بــه آن تــیـرگــی شــکــرخــیـزســت
خــدا غـنـی اســت ز عــصــیـان مـا ســیـه کـاران	طـبــیـب را چــه زیـان از شـکـسـت پــرهـیـزسـت؟
***
تــبــسـمـی کـه دهـد یـار ازان دهـن جــان اسـت	مـیـی کـه بـوسـه بــر آن لـب زد آب حـیـوان اسـت
دمی که بی سخن عاشقی است شمشیرست	دلـی کــه آب ز تــیـغــی نـخــورده پــیـکــان اســت
***
سـخـن بـلـند چـو گـردد بـه وحـی مـقـرون اسـت	اتـــاقــه ســـر مــصــحـــف کــلــام مــوزون اســـت
بـــرات وعـــده مـــی کـــهــنــگـــی نــمــی دانــد	کــه وعــده مــی گــلــرنــگ دعــوی خـــون اســت
***
ز نــالــه ام در و بـــام قــفــس نــگــاریــن اســـت	ز گـــریــه ام چـــمـــن روزگـــار رنـــگـــیـــن اســـت
خـزان نـسـیـم بـرون رانـده ای اسـت از چـمـنـش	بـــهــار نــســخــه آن پـــنــجـــه نــگــاریــن اســت
بـه نـامـه حـسـرت آغـوش خـود چـه بــنـویـسـم؟	کـه ایـن کـتــاب مـنـاســب بــه خــانـه زیـن اســت
چــنــان بــه بــســتــر آســودگــی نـهـم پــهـلــو؟	مـرا کـه خــواب پــریـشــان بــه زیـر بــالـیـن اســت
***
هـزار گـرگ هـوس در کـمـیـن عـصـمـت تــوســت	چـه وقت رفتـن صـحـرا و سـیر و صحـبـت تـوسـت؟
ز خــــط مـــگـــوی بــــرات مـــســــلـــمـــی دارم	هـــنـــوز اول جــــوش بــــهـــار آفــــت تــــوســــت
زبـــان تـــهــمــت یــک شــهــر را ســـخـــن دادن	گـنـاه خــامـشـی شــعـلـه هـای غـیـرت تــوســت
***
حــیـرتــکــده چــشــم مــرا خــواب نـدیـده اســت	افـــتــــادگـــی اشـــک مـــرا آب نـــدیـــده اســــت
کـم لـاف ز همـچـشـمی اش ای آهوی وحـشـی	ایـن طـرز نـگـه چـشـم تـو در خـواب نـدیـده اسـت!
***
بـر سـبـزه خـط تـکـیه مـکـن مـوج سـرابـی اسـت	هـر حـلـقـه پــی رفـتـن حـسـن تـو رکـابــی اسـت
گـــــر آه بــــــرآرد ز دل هـــــر دو جـــــهـــــان دود	در پــیـش سـیـه مـسـتــی او دود کـبــابــی اسـت
***
اندیشـه ز مـسـتـی نکـند هر کـه شـرابـی اسـت	کآبــادی ایـن طــایــفــه مــوقــوف خــرابــی اســت
آن را کــه بــه انـگــشــت تــوان عــیـب شــمـردن	در عــالــم انــصــاف ز مــردان حــســابــی اســت!
***
اربـاب همم را چـه غـم از بـی پـر و بـالی اسـت؟	بــال و پــر ایـن طــایـفــه از هـمـت عــالــی اســت
نــفــریــن بـــود از دســت دعــا رزق بـــخــیــلــان	تــکــبــیـر فــنـا فــاتــحــه ســفــره خــالــی اســت
***
جــز گـوشـه مـیـخــانـه مـرا جــای دگـر نـیـســت	چــون خــم ز خــرابــات مـرا پــای ســفـر نـیـســت
بـــا تــلــخــی هــجــران بــســرآریــم کــه نــی را	جــز بــنـد گـران حــاصـلـی از قـرب شـکـر نـیـسـت
چــــون آیـــنـــه آب خــــضــــر زنـــگ نـــگـــیـــرد؟	در دور عــقــیـق لــب او تــشــنـه جــگــر نـیـســت
***
جــز نـام تــو بــر لــوح دلــم هـیـچ رقــم نـیـســت	در نـامـه مـا یـک ســر مـو ســهـو قــلــم نـیـســت
مــا خــود ســر طــومـار شــکــایـت نـگــشــایـیـم	خـودگـوی، فـرامـوشـی احـبــاب سـتــم نـیـسـت؟
بـــر نــامــه ســـودازدگـــان نــکـــتـــه نــگــیــرنــد	داریـم جــوابــی کــه بــه دیـوانــه قــلــم نــیـســت
***
اربــاب حــیــا را لــب نــانــی ز جــهــان نــیـســت	روزی ز دل خــود خــورد آن را کــه زبــان نــیــســت
(یــاری کـــه نـــگـــیــرد دلـــش از دوری مـــنـــزل	در وادی تــجــریــد بــه جــز ریــگ روان نــیــســت)
***
در چــشــم و دل پــاک ز دنـیـا خــبــری نـیـســت	در عــالــم حــیـرت ز تــمــاشــا خــبــری نــیـســت
آســــوده بــــود ســــرو ز بــــی طـــاقـــتــــی آب	ایـن ســر بــه هــوا را ز تــه پــا خــبــری نــیـســت
***
هـر کـس طـمـع روی دل از مـردم خــس داشــت	امـیـد شــکــرخــنـد گـل از چــاک قــفــس داشــت
هــر کـــس کـــه دریــن دایــره از نــامــوران شـــد	مـانند نگـین چـشـم بـه دسـت همه کـس داشـت
بــرگـشـت ز لـب جـان بــه تــن خـسـتـه دگـربــار	تــا روی تــو آیـیــنــه مــرا پــیــش نــفــس داشــت
***
زاهـــدان را گـــوشـــه خــــلـــوت بــــس اســــت	عـــــارفــــان را نــــشأه وحـــــدت بـــــس اســـــت
خــــاکــــســــاران بــــی نـــیـــازنـــد از لـــبــــاس	ســـایـــه را افـــتـــادگـــی زیـــنـــت بـــس اســـت
***
ای دل بـــــــــی درد، آزادی بـــــــــس اســــــــت	ایــــن هـــــمـــــه آزار مـــــا دادی بـــــس اســـــت
ســــــرفـــــرازی مـــــیـــــوه آزادگـــــی اســــــت	ســــرو خــــضــــر راه ایــــن وادی بـــــس اســــت
***
در چــشــم پــاکــبـــازان آن دلــنــواز پــیــداســت	آیـیـنـه صـاف چــون شـد آیـیـنـه ســاز پــیـداســت
غــیــر از خــدا کــه هــرگــز در فــکــر او نــبـــودی	هـر چــیـز از تــو گـم شــد وقـت نـمـاز پــیـداســت
(هـر چـنـد جــلـوه او بــیـرون ازیـن جــهـان اسـت	در آبـــهــای روشـــن آن ســـرونـــاز پـــیــداســـت)
***
ســرکــشــم ز ابـــر بـــهــاری گــذشــتــه اســت	شــراب مــن از خــوشــگــواری گــذشــتــه اســت
چـــرا ابـــرویــت چـــون هــلـــالـــی نـــبـــاشـــد؟	کــه عــمـرش بــه بــیـمـارداری گــذشــتــه اســت
***
غـــم پـــوشـــش بـــرونــم را گـــرفـــتـــه اســـت	خــــیــــال نــــان درونــــم را گــــرفــــتــــه اســــت
ز فــــکــــر جــــامــــه و نــــان چــــون بــــرآیــــم؟	کــــه بــــیـــرون و درونـــم را گـــرفــــتــــه اســــت
***
ای کــــه گــــفــــتــــی نــــگــــاه خــــیــــره تــــو	پــــــرده شــــــرم از مــــــیــــــان بــــــرداشــــــت:
روی ازان روی مـــــــی تـــــــوان گـــــــردانـــــــد؟	چـــشــم ازان چـــشــم مــی تـــوان بـــرداشـــت؟
***
زهـرســت بــی تــبــسـم شـیـریـن شـراب تــلـخ	بـــا بـــخــت شــور چــنــد تـــوان خــورد آب تـــلــخ
بــی مـی نـیـم شــکــفــتــه، هـمـانـا بــریـده انـد	هــمــچــون پــیــالــه نــاف مــرا بـــا شــراب تــلــخ
***
شــــنـــیـــدم آنـــقــــدر از دوســــتــــان تــــلــــخ	کـــه شـــد شـــیــریــنــی جـــان در دهــان تـــلــخ
نــبـــاشـــد چـــشــم او بـــی زهــر چـــشــمــی	بـــــود بـــــیــــمـــــار را دایــــم دهـــــان تـــــلـــــخ
***
زلـف مـشـکـیـن تـو سـر در دامـن مـحـشـر نـهـاد	خــط گــســتــاخ تــو لــب را بــر لــب کــوثــر نــهـاد
بـرنـمـی خـیـزد ز شـور حـشـر، یـارب بــخـت مـن	در کـدامـین سـاعـت سـنگـین بـه بـالـین سـر نهاد
***
ســرو را از جــلــوه مــســتــانـه از جــا مــی بــرد	خــنــده او تــلــخــکــامــی را ز صــهـبــا مــی بــرد
قسـمت سوداگر بـیت الحـزن دسـت تـهی اسـت	صــرفــه ســودای یــوســف را زلــیــخــا مــی بــرد
***
عــقــل را از مــغــز بــیـرون داغ ســودا مــی بــرد	جــذبــه خـورشـیـد شـبــنـم را بــه بــالـا مـی بــرد
نـوبــهـار مـغـفـرت از مـشــرب مـا ســرخ روســت	ابـــر رحـــمـــت آب از پـــیــمـــانــه مـــا مــی بـــرد
اگـر چـه بــاغ جــهـان از وفـای گـل خـالـی اسـت	بـه تـن مـبــاد سـری کـز هـوای گـل خـالـی اسـت
اگــر بـــه کــنــج قــفــس راه بـــاغـــبـــان افــتـــد	نمـی رود بـه زبـانـش کـه جـای گـل خـالـی اسـت
***
قـسـم بـه شـمع تـجـلی که پـرتـوش ازلی اسـت	کـه عـشـق تــازه عـذاران بــهـار زنـده دلـی اســت
عــــــــزیـــــــزدار دل پــــــــاره پــــــــاره مــــــــا را	کـه شـمـع را پــر پــروانـه مـصـحـف بــغـلـی اسـت
***
تـرا کـه بـرق بـلـا خـوشـه چـیـن خـرمـن نـیـسـت	خــبــر ز حــال مـن و تــنـگـدســتــی مـن نـیـسـت
تــــرا رســــد بــــه غــــزال حــــرم ســــرافـــرازی	کـه در قـلـمـرو چــیـن ایـن بــیـاض گـردن نـیـســت
***
خــــیــــال طــــره او در دل خـــــراب گــــذشــــت	چـه مـوج بــود کـه مـسـتـانـه بــر حـبــاب گـذشـت
کـجــایـی ای نـفــس عــقــده ســوز بــاد ســحــر	کــه عــمــر غــنـچــه مــا در تــه نـقــاب گــذشــت
***
مـرا بــه نـیـم تــبــســم خــراب کــرد و گــذشــت	نـگــاه گـرم عــنـان را بــه خــواب کــرد و گــذشــت
فـــغـــان کـــه دولـــت پـــا در رکـــاب خـــوبـــی را	دو چــشـم ظـالـم او صـرف خــواب کـرد و گـذشـت
***
تـــرخـــنــده از عـــرق بـــه مـــی نــاب زد رخـــت	بـــاز ایــن چــه نــقــش بــود کــه بـــر آب زد رخــت
یــاقـــوت هـــای راز نـــهــان رنـــگ بـــاخـــتـــنـــد	زیـــن آتــــشـــی کـــه در دل احـــبــــاب زد رخـــت
***
هـسـتــی نـمـانـد و در سـر پــوچ آرزو بــجــاسـت	مـی شــد تــمـام و نـکـهـت او در کـدو بــجــاســت
دخــل جــهـان ســفــلــه نــگــردد بــه خــرج کــم	چــنـدان کـه مـی بــرنـد بــه خـاک آرزو بــجــاسـت
***
ز اهـل سـخـن مـپـرس مـقـام سـخـن کـجـاسـت	حـسـن غـریـب را کـه شـنـاسـد وطـن کـجـاسـت؟
زان شــعـلـه هـا کـه از دل پــروانـه ســر کـشـیـد	روشـن نشـد کـه شـمـع درین انـجـمـن کـجـاسـت
***
مــا را بــهـشــت نـقــد، تــمـاشــای دلــبــرســت	عـــمـــر دوبـــاره ســـایــه بـــالـــای دلـــبـــرســـت
کــج مــی کــنـد نـظــر بــه خــیـابــان بــاغ خــلــد	چــشــمـی کـه مـحــو قـامـت رعـنـای دلـبــرســت
مـطــلـوب ازان اوســت کــه درد طــلــب ازوســت	دلــبــر در آن دل اســت کــه جــویـای دلــبــرســت
***
چـون غـنـچـه گـر زبــان تــو بــا دل مـوافـق اسـت	بـــر کـــایــنــات از تـــه ل خـــنــده لـــایــق اســـت
در وقـت صــبــح چــرخ نـفــس راســت مـی کـنـد	یـعـنـی کـه غـمـگـســار جــهـان یـار صـادق اســت
***
مــوج خـــطــر ســفــیــنــه اهــل تـــوکــل اســت	در رهــگــذار راســت روان تـــیــغ کــج پـــل اســت
ز افـتــادگـی چـو شـبــنـم گـل نـیـسـتـم غـمـیـن	چـــون پــــلـــه تـــرقـــی مـــن در تـــنـــزل اســـت
***
یـعـقـوب بــد نـکـرد کـه در هـجــر چـشـم بــاخـت	در قحـط حـسـن، چـشم گشودن چـه لازم اسـت؟
***
امــروز حــســن خــط بــه رخ او مـســلــم اســت	یــاقــوت از شــکــســتـــه آن زلــف، درهــم اســت
در چـشـم داغ من که بـه ماتـم نشـسـتـه اسـت	هــر نــاخــنــی اشــاره بـــه مــاه مــحـــرم اســت
***
نــرمــی حــصــار عــافــیـت جــان روشــن اســت	از مـــوم پـــشـــت آیــنــه بـــر کـــوه آهــن اســـت
قـانـع بــه دسـتـبــوس شـدن زان جـهـان حـسـن	از بــحــر تــشــنـه را بــه قــلـم آب خــوردن اســت
***
نـاخـن بــه سـیـنـه ریـزی حـسـن هـلـال ازوسـت	طـــرز نـــگـــاه کـــردن چـــشـــم غـــزال ازوســـت
شـیـرین بـه جـوی شـیـر بـرآمـیـخـت چـون شـکـر	خـسـرو دلش خـوش اسـت که بـزم وصال ازوسـت
***
تــا عــارضــت ز آتــش مـی بــرفــروخــتــه اســت	بــر آسـمـان سـتــاره خـورشـیـد سـوخــتــه اسـت
ای آتــش و سـپــنـد دگـر وقـت هـمـرهـی اسـت	چـشـم بـدی بـه زخـم دلـم بــخـیـه دوخـتـه اسـت
***
زلـفـت کـه هـمـچـو شـام غـریبـان گـرفـتـه اسـت	صــبـــح نــشــاط در تـــه دامــان گــرفــتـــه اســت
از دســت رســتـــخـــیــز حـــوادث کــجـــا رویــم؟	مـــا را مــیــان بـــادیــه بـــاران گـــرفـــتـــه اســـت
(ایـن سـهـو بــیـن کـه دیـده حـق نـاشـنـاس مـن	روی تــــرا بــــرابــــر قــــرآن گـــرفــــتــــه اســــت)
از ابـــر نــوبــهــار چــمــن جــان گــرفــتــه اســت	گــلــزار رنـگ چــهـره مــســتــان گــرفــتــه اســت
از بـــس کــه نــوبــهــار بــه تــعــجــیــل مــی رود	شـاخ از شـکـوفـه دسـت بـه دندان گـرفـتـه اسـت
***
از ســرد مـهـری آتــش شــوقـم فـســرده اســت	روغـن تــلـف مـکـن بــه چــراغـی کـه مـرده اسـت
بــا مـشـتــری بــه چـیـن جـبــیـن حـرف مـی زنـد	حــسـن تــو گـوشـمـال کـســادی نـخــورده اسـت
***
در جـوش خـلق کـعـبـه حـاجـات گم شـده اسـت	در تــوبــه شـکـســتــه خــرابــات گـم شـده اسـت
آن طــفـل مـشــربــیـم کـه در مـشــت خــاک مـا	بــس گــوهــر گــرامــی اوقــات گــم شــده اســت
***
خــال تــو ریـشـه در شـکـرســتــان دوانـده اسـت	در خــط سـبــز، شـهـپــر طـوطـی رســانـده اسـت
جــز خــط دل ســیــه کــه مــبــیــنــاد روز خــوش	بــر شــمـع آفــتــاب کـه دامـن فــشــانـده اســت؟
***
دل بــی خــیــال طــایـر شــهــپــر بــریـده اســت	بــی فــکــر روح پــای بــه دامـن کــشــیـده اســت
مــعــیـار آرمــیـدگــی مــجــلــس اســت شــمــع	تــا دل بــجــاســت وضــع جــهــان آرمــیـده اســت
***
از پــســتــه تــو شـور مـلـاحــت چــکـیـده اســت	صــبــح صــبــاحــت از گــل رویــت دمــیــده اســت
یــارب ز چـــشـــم زخـــم خـــمـــارش نــگـــاه دار	بـاغ از بـنـفـشـه سـرمـه مـسـتـی کـشـیده اسـت
***
آتــش ز شـرم خـوی تـو تــا سـر کـشـیـده اسـت	خــود را بــه زیـر بــال ســمـنـدر کــشــیـده اســت
خــودبــیـن مــبــاش تــا بــه حــیــات ابــد رســی	آیـیـنـه ســد بــه راه ســکــنــدر کــشــیـده اســت
***
دارد سـری بــه کـاکـل او هـر سـری کـه هـســت	دربــنـد اوســت هـر دل غــم پــروری کــه هـســت
در حـــلـــقـــه اطـــاعـــت حـــق پـــایـــدار بـــاش	تــا بــر رخــت گـشـاده شـود هـر دری کـه هـسـت
دنــیـا کــنــد بــه دل ســیـهــان مــیـل بــیـشــتــر	از شـش جـهـت بـه هنـد رود هـر زری کـه هـسـت
***
(در زیــر آســمــان دل بــی اضــطــراب نــیـســت	در چـشـم مـا غـنـودگـیی هسـت، خـواب نیسـت)
(از روی گرم عشـق بـه جـوش اسـت خـون خـاک	هــر چــنــد لــعــل را خــبــر از آفــتــاب نــیــســت)
(دســت تــهـی گــره نـگــشــایـد ز کــار خــویـش	در حــق خــود دعـای گـدا مـســتــجــاب نـیـسـت)
***
عــشــق تــرا بــه رونــق مــا احــتــیـاج نـیـســت	ایـن بــرق را بــه مـشــت گـیـا احــتــیـاج نـیـســت
در زیـــر بــــار مـــنـــت عــــریـــان تــــنـــی مــــرو	مــلــک تــجــردســت، قــبــا احــتــیــاج نــیــســت
***
بــر حــســن زود سـیـر بــهـار اعـتــمـاد نـیـســت	بــر اعــتــدال لــیـل و نــهــار اعــتــمــاد نــیــســت
در چــارســوی جــســم مــزن خــیــمــه ثـــبـــات	بــر ابــر و بــرق و بــاد و غـبــار اعــتــمـاد نـیـســت
ایـمــن مــشــو ز فــتــنــه آن حــســن در نــقــاب	بـــر ابـــر و آفــتـــاب بـــهــار اعــتـــمــاد نــیــســت
***
در گــلــشــن وجــود ره بــوالــفــضــول نــیـســت	بـــرگ خـــزان رســیــده او بـــی اصــول نــیــســت
داغ اســــت عــــشــــق از دل بــــی آرزوی مـــن	خـون می خـورد کـریم چـو مـهمـان فـضـول نیسـت
***
بــر رنـگ عــصــمـت تــو مـی نـاب دســت یـافــت	صـد حــیـف بــر کـتــان تــو مـهـتــاب دسـت یـافـت
نــگــذاشــت آشــنــایـی مــن چــیـن در ابــرویـت	کــافــر بــه طــاق ابــروی مــحــراب دســت یـافــت
***
از مـا بــه گـفـتــگـو دل و جـان مـی تــوان گـرفـت	ایـن مــلــک را بــه تــیـغ زبــان مـی تــوان گــرفــت
مــا را بـــس اســت گــوشــه ابـــروی الــتـــفــات	ایـن صــیـد رام را بــه کــمــان مــی تــوان گــرفــت
افـتــادگـی اســت چــاره خــصــم ســبــک عـنـان	بـــا خـــاک پـــیــش آب روان مــی تـــوان گــرفـــت
***
تـــا چــنــد ز رســوا شــدن راز تـــوان ســوخــت؟	از بــی تــهــی اشــک نــظــربـــاز تــوان ســوخــت
مــردیــم دریـن خــانــه دلــگــیــر قــفــس، چــنــد	از شــوق هـم آغــوشــی پــرواز تــوان ســوخــت؟
واســوخــتــگــی شــیـوه مــا نــیـســت، وگــرنــه	از یــک ســـخـــن ســرد دل نــاز تـــوان ســوخـــت
گــر در گــذری از ســر یــک غــنــچــه تـــبـــســم	از شــعــلــه غــیــرت دل اعــجــاز تــوان ســوخــت
***
رخــســاره گــلـرنـگ تــو گـلـزار بــهـشــت اســت	خــط گــرد گــل روی تــو دیــوار بـــهــشــت اســت
طــــاعـــات ریـــایـــی اســــت کـــلـــیـــد در دوزخ	زاهـد بــه چــه سـرمـایـه خـریـدار بــهـشـت اسـت
***
رخـــســار تـــو شــاداب تـــر از لــالــه طــورســت	شــبـــنــم گــل ســیــراب تـــرا دیــده شــورســـت
بــســیـار بــه از صــحــبــت ابــنـای زمــان اســت	در مـشــرب مـن، خــلـوت اگــر خــلـوت گــورســت
خـــواری ز طــمــع دور نــگــردد کــه عــصـــاکــش	هــر چــنــد کــه در پــیـش بــود پــیــر و کــورســت
***
مـی بــی نـمـک صـحــبــت احـبــاب حـرام اسـت	مـی چــیـسـت، گـر انـصـاف بــود آب حــرام اسـت
بـــا ســـاغــر شــبـــگــیــر، ســـراســر مــزه دارد	در خـانـه نـشـسـتــن شـب مـهـتــاب حـرام اسـت
در مـــشـــرب مـــا جـــوهـــریـــان گـــهـــر وقـــت	غــیــر از شــب آدیــنــه مــی نــاب حـــرام اســـت
***
آغـاز خــط آن شــوخ بــه عـشــاق رحــیـم اســت	در آخــــر بــــازار، فـــروشـــنـــده کـــریـــم اســــت
از جــلــوه بـــیــاســا کــه ز بـــیــداد خــزان ســرو	آزاد ازان اســـت کــه یــک جـــای مــقــیــم اســت
***
از وصـــل، مــلــال دل خـــرم نــمــکـــیــن اســـت	در دامــن گــل گــریـه شــبــنــم نـمــکــیـن اســت
بــی چــاشـنـیـی نـیـسـت شـکـرخــنـده شـادی	امـــا روش گـــریــه مـــاتـــم نـــمـــکـــیـــن اســـت
***
روی دل این خـسـتـه بـه آن چـشم سخـنگوست	چـون عـقـده مـرا چـشـم بـه آن گـوشـه ابــروسـت
تــا مــهــر خــمــوشــی زده ام بــر لــب گــفــتــار	در چـشـم من این دایره یک چـشـم سـخـنگوسـت
***
(راه ســخــنـم مـعـنـی بــســیـار گـرفـتــه اســت	از جــوش گـل ایـن رخــنـه دیـوار گــرفــتــه اســت)
(بــا صـاف ضـمـیـران بــه ادب بــاش کـه بــسـیـار	از آب گـــهــر آیــنـــه زنـــگـــار گـــرفـــتـــه اســـت)
(آن رهــرو افـــســـرده اســـاســـم کـــه مــکـــرر	دامـــان مـــرا ســـایــه دیــوار گـــرفـــتـــه اســـت)
***
***
از خـموشـی هر که سـر در جـیب فکرت می بـرد	در ســخــن از دیـگــران گــوی ســعــادت مـی بــرد
آنـچــنـان کـز پــنـبــه مـی سـازنـد پــاک آیـیـنـه را	خــامـشـی از ســیـنـه مـن گـرد کـلـفـت مـی بــرد
مـصــرع بــرجــســتــه در هـنـگــامـه دلـمـردگــان	چــون چــراغ روز بــر پــروانــه حــســرت مــی بــرد
***
نــالــه بــلــبــل بــه بــال شــیــون مــا مــی پــرد	چــشـم شــبــنـم در هـوای گـلـشـن مـا مـی پــرد
آفـتــابــی هـســت در طــالـع شــبــســتــان مـرا	یـک دو روزی شــد کـه چــشـم روزن مـا مـی پــرد
از فــغــان مــا گــلــســتــانــت بــلــنـد آوازه شــد	شــعــلــه حــســنـت بــه بــال دامـن مـا مـی پــرد
حـاصـل مـا تـنگـدسـتـان را بـه چـشـم کـم مبـین	چــشـم بــرق از اشــتــیـاق خــرمـن مـا مـی پــرد
***
تــا بــه بــرگ ســبــز، خــط او چــمـن را یـاد کــرد	بـــاغــبـــان از خــرمــی گــل را مــبــارک بــاد کــرد
ســخــت جــانـان خــوب مـی دانـنـد قـدر یـکـدگـر	بـــیــســتــون فــریــادهــا در مــاتــم فــرهــاد کــرد
***
کــاوش مـژگـان او از بــس کـه دســت انـداز کــرد	صــفــحــه آیـیـنـه را چــون ســیـنـه شــهـبــاز کـرد
چــون نـگـردد آب حــیـوان در مـذاق خـضـر تــلـخ؟	تـــیــغ او در مــاتـــم مــن زلــف جــوهــر بـــاز کــرد
***
نـالـه مـن بــزم عـشـرت را مـصـیـبــتــخــانـه کـرد	اشــک شــور مــن نـمــک در دیـده پــیـمــانـه کــرد
تـــازه شــد زخــم هــواداران، مــگــر بـــاد صــبـــا	زلـف مـشــکـیـن تــرا در دامـن خــود شــانـه کـرد؟
(در گلسـتـانی کـه روید دام چـون سـنبـل ز خـاک	بــلــبــل دون هــمــت مــا مــیــل پــروازی نــکــرد)
***
بـوی خـون از غـنـچـه گـل بــر دمـاغـم مـی خـورد	سـوده مـشـک از خـط ریحـان بـه داغـم مـی خـورد
زلف سـنبـل گر چـه شـد سـر حـلقـه آشـفـتـگـان	پــیــچ و تــاب رشــک از دود چــراغــم مــی خــورد
روی گــرمــی هـرگــز از داغ نـمــکــســودم نـدیـد	پـنـبــه گـر فـرصـت بــیـابــد خـون داغـم مـی خـورد
***
مــی چــســان مــغــز مــن آتــش روان را پــرورد؟	روغـــــن بـــــادام چـــــون ریــــگ روان را پـــــرورد؟
زود بــاشـد غـوطـه در بــحــر تــهـیـدســتــی زنـد	چــون صــدف هــر کــس یـتــیـم دیـگــران را پــرورد
***
بـــر گــل رخــســار او تـــا زلــف پـــیــچ و تــاب زد	شــهــپــر پــروانــه ســیــلــی بــر رخ مــهــتــاب زد
از شــکــرخــواب خــزان امـیـد بــیـداری نـداشــت	ســـایــه ســرو تـــو بـــر روی گــلــســـتـــان آب زد
***
مـن کـیـم تــا دسـت امـیـدم بــه آن دامـن رسـد؟	این مرا بـس کـز رهش گردی بـه چـشـم من رسـد
نـیسـت هـر گـوشـی حـریف نـالـه جـانـسـوز مـن	آتــشــی کــو تــا بــه فــریـاد ســپــنـد مـن رســد؟
***
بـی تـو بـر من شش جـهت چـون خانه زنبـور شد	چـــار دیــوار عـــنــاصـــر تـــنــگـــنــای گـــور شـــد
از ســر مـشــق جــنـون افــتــاده بــودم ســالـهـا	نـوخــطــی دیـدم کـه داغ کـهـنـه ام نـاســور شــد
***
تـا دل از زلـفـش جـدایـی کـرد از جـان سـیـر شـد	نــافــه تـــا افـــتـــاد دور از نــاف آهــو پـــیــر شـــد
روزی لـب تــشـنـگـان را مـی دهـد سـامـان خــدا	دایه هر خونی که خورد از دست طفلان، شیر شد
***
از فضولی چـشم بـسـتـم خـار و گل همرنگ شد	گـوش را کـردم گـران، هـر نـغـمـه سـیرآهنـگ شـد
چـون صـدف هر قـطـره آبـی کـه در کـامـم چـکـید	از هــوای خـــاطــر افــســـرده مــن ســنــگ شــد
***
دل فـتــاد از چــشـم مـسـت یـار تــا فـرزانـه شـد	تــا ز جــوش افــتــاد مــی آواره از مــیـخــانـه شــد
دل ز تــــرک آرزو بــــر آرزوهـــا دســــت یـــافــــت	مـیـهـمـان تــرک فـضـولـی کـرد صـاحـبــخـانـه شـد
هـــیـــچ کــــافــــر را مــــبــــادا آرزو در دل گــــره!	عـاقـبــت مـشـت گـل مـا سـبــحـه صـد دانـه شـد
***
وقـت شـد تـا لـشـکـر خـط مـاه تـا مـاهی کـشـد	مـاجــرای دل بــه زلــف او بــه کــوتــاهـی کــشــد
هـر کــجــا حــرفــی ازان چــاک گـریـبــان بــگـذرد	قــصــه پــپــراهـن یـوســف بــه کـوتــاهـی کـشــد
***
هـر قـدر نـقـاش نـقـش او بــه دقـت مـی کـشــد	چـون نـظـر بـر رویـش انـدازد خـجـالـت مـی کـشـد
شـعله جـواله یک نقطه اسـت چـون سـاکن شود	سـیـر و دور سـالـکـان آخـر بــه وحـدت مـی کـشـد
آبــروی جــرم اگــر ایــن اســت، در دیــوان عــفــو	عاصـی از ناکرده بـیش از کرده خـجـلت می کشـد
***
شـوربـخـتـم، دل بـه آن کـنـج دهانـم مـی کـشـد	مـوشـکـافـم، دل بــه آن مـوی مـیـانـم مـی کـشـد
خـــار دیــوارم، وبـــال دامـــن گـــل نـــیــســـتـــم	بـی سـبـب از بــاغ بـیـرون بــاغـبــانـم مـی کـشـد
***
خــط ظـالـم از گـل رخــسـار او کـیـن مـی کـشـد	انـتــقــام بــلـبــلـان از بــاغ گـلـچــیـن مـی کـشــد
کـوهـکـن را عـشـق اگـر هـم پـلـه پـرویز سـاخـت	رشک خـسـرو هم شکر بـر روی شیرین می کشد
چشم بـند عیبـجـویان چشم خود پـوشیدن است	بـی زبـانی سـرمه در کام سـخـن چـین می کشـد
***
داســتــان عـمـر طـی شــد حــرف او آخــر نـشـد	بــرگــریــزان زبـــان شــد، گــفــتــگــو آخــر نــشــد
شـد بــه هـم پــیـچــیـده طـومـار حـیـات جــاودان	داســـتـــان زلـــف بـــی پـــایــان او آخـــر نـــشـــد
***
هـیـچ کــس بــی گــوشــمـال روزگــار آدم نـشــد	غوطـه تـا در خـون نزد شـمشـیر صـاحـب دم نشـد
نـیـسـت گـوهـر را بـه از گـرد یـتـیـمـی کـسـوتـی	از غــبـــار خـــط صــفــای چـــهــره او کــم نــشـــد
از شـکـسـت خـویش بـالـاتـر نـبـاشـد هـیچ فـتـح	نیسـت اسـتـاد آن کـه از شـاگـرد خـود ملزم نشـد
***
زخـم گـسـتــاخـم لـب تــیـغ شـهـادت مـی مـکـد	شـبــنـم مـن خـون خـورشـیـد قـیـامـت مـی مـکـد
نقـش شـیرین شـسـتـه شـد از لـوح خـارا و هنوز	تــیـشــه فــرهـاد انـگــشــت جــلــادت مـی مـکــد
از دهـــان خــــضــــر آب زنـــدگــــانـــی مـــی رود	تـیـغ او از بــس لـب خـود را بـه رغـبــت مـی مـکـد
***
از چـمـن رفـتـی و گـل بـا حـسـرت بـسـیـار مـانـد	چــشــم بــلــبــل در پــی آن طــره دســتــار مـانـد
روی حـرف طـوطـیـان هـر چــنـد بــا آیـیـنـه اسـت	دیـد تــا آیـیـنــه ات را طــوطــی از گــفــتــار مــانــد
مـــی ســـرایـــد زاغ خـــط او بــــه آواز بــــلـــنـــد	کـز گـلـســتــانـش هـمـیـن خــار ســر دیـوار مـانـد
پــنــجــه دشــمــن گــریــبــان مــرا از بــخــت بــد	نـوبــت دامـن گـرفــتــن چــون رســیـد از کـار مـانـد
***
شـد بـهار و غـنـچـه مـا همـچـنـان در خـاک مـانـد	ایـن گــره گــلــزار را در رشــتــه خــاشــاک مــانــد
لـالـه بــا دسـت نـگـاریـن سـیـنـه خـارا شـکـافـت	دانـه مـا در چــنـیـن فـصــلـی بــه زیـر خــاک مـانـد
***
یــادگــار عــشـــق داغــی در دل دیــوانــه مــانــد	شـمـع رفـت از انـجـمـن، خـاکـسـتـر پــروانـه مـانـد
گریه ام در دل گره شـد، ناله ام بـر لب شـکسـت	وای بـر قـفـلـی کـه مـفـتـاحـش درون خـانـه مـانـد
زیر سـقـف آسـمـان نـتـوان نـفـس را راسـت کـرد	در دل مـــا آرزوی نـــعـــره مـــســـتـــانـــه مـــانـــد
***
رفــت ایـام جــوانـی، شــوق در جــانــم نــمــانــد	هـایـهـوی عــنـدلــیـبــان در گــلــســتــانـم نـمـانـد
از پـشـیـمـانـی سـخـن در عـهـد پـیـری مـی زنـم	لـب بـه دنـدان مـی گـزم اکـنون کـه دنـدانم نمـانـد
***
روز قـسـمـت چـون ادا فـهـمـی بـه ابــرو داده انـد	دلـربــایـی را بــه آن چــشــم ســخــنـگـو داده انـد
از کــســی پـــروا نــدارد دیــده گــســـتـــاخ مــن	در دیــار حـــســـن چـــون آیــیــنــه ام رو داده انـــد
در تــــمـــنـــای لـــب او بــــوســـه هـــای آبــــدار	مـی پــرسـتــان بــر لـب جــام و لـب جــو داده انـد
بـی حـنای بـیعـت گـل نیسـت دسـتـی در چـمن	عــنــدلــیـبــان را مــگــر بــیـهــوشــدارو داده انــد؟
***
وقت جمعی خوش که تـخمی در تـه گل کرده اند	خــاطــر خــود جــمــع از امـیـد حــاصــل کــرده انـد
زاهــدان چــون ســکــه بــهــر رونــق بـــازار خــود	پــشــت بــر زر، روی در دنـیـای بــاطــل کــرده انـد
***
فـتــنـه و آشـوب از هـر سـو بــه مـن رو کـرده انـد	تــا دگـر چـشـمـان پــرکـارش چـه جــادو کـرده انـد
چـشم آهو چشم من هرگز بـه این مستـی نبـود	گــویـیـا در ســرمــه اش بــیـهـوشــدارو کــرده انــد
***
زهـر در پــیـمـانـه کـردم انـگـبــیـن پــنـداشــتــنـد	خــون دل خــوردم شـراب آتــشـیـن پــنـداشــتــنـد
خـط کـشـیـدم بـر سـر سـوداپـرسـت خـویـشـتـن	سـاده لـوحـان جـهـان چـیـن جـبــیـن پــنـداشـتـنـد
بــدگــمــانـی لــازم بــدبــاطــنـان افــتــاده اســت	گـوشـه از خـلـق جـهان کـردم کـمـین پـنـداشـتـنـد
***
نـغــمــه و گــفــتــار خــوش ارواح را بــال و پــرنــد	گـر بــه صـورت رهـزنـنـد امـا بــه مـعـنـی رهـبــرنـد
گل ز شبـنم، شبـنم از گل یافت چندین آب و تاب	ســاده لــوحــان جـــهــان آیــیــنــه یــکــدیــگــرنــد
***
پـنـبـه از بـی طـالـعـی نـاخـن بـه داغـم مـی زنـد	پـــرده فــانــوس، دامــن بـــر چـــراغـــم مــی زنــد
عـشـقـبــازان را نـسـیـم زلـف مـی آرد بــه رقـص	بــوی گـل بــیـهـوده خــود را بــر دمـاغــم مـی زنـد
***
نـالــه ام نـاخــن بــه داغ عــنـدلــیـبــان مــی زنـد	گــریـه گــرم مــن آتــش در گــلــســتــان مـی زنـد
شــمــع پــا در دامــن فــانـوس پــیـچــیـد و هـنـوز	شــوق بــر خــاکــســتــر پــروانـه دامــان مـی زنـد
نیسـت در جـیب دو عـالـم خـونـبـهای یک سئوال	هـمـتــم ایـن نـغـمـه بــر گـوش کـریـمـان مـی زنـد
عــاشــقــان را جــلــوه گــل درنـمــی آرد ز جــای	لــالـه گــاهـی نـاخــنـی بــر داغ ایـشــان مـی زنـد
***
روز روشــن آه مــا بـــر قــلــب گــردون مــی زنــد	عاجزست آن کس که بـر دشمن شبیخون می زند
دسـت گـسـتـاخـم بـه زلف او شـبـیخـون می زند	بـوسـه ام خـود را بـر آن لـبـهـای مـیگـون مـی زنـد
ســرکــه ابــروی زاهـد گــر چــنـیـن تــنـدی کــنـد	نشأه مـی همـچـو رنگ از شـیشـه بـیرون می زند
***
اهل دعوی خـط بـه حـرف اهل معنی می کشـند	این سـگـان بـا آهوان گردن بـه دعـوی می کـشـند
نیسـت حـسـن و عـشـق را از یکـدگـر بـیگـانگـی	عـاشـقـان از بـید مـجـنون نـاز لـیلـی مـی کـشـنـد