قالب شعر: شعر سپید

– هفتم –

در خاوری نزدیک

مسکوت به حوادثی شوم

بی‌حوصله از غضب ِ غریزه

شیری که ؛

پایش در دامی افتاده و

شکارش را از یاد می‌برد

[ و اما‌ ، ما ؛ ]

به تاراجی دد منشانه

پاره‌ای پیکرمان را

بُریدند

…

مادر

نپرس چگونه زنده‌ام [هنوز]

که هوا را ؛

به بخار ِ فراموشی آغشته‌اند

خوراک را ؛

به ژن‌ ِ بی‌حسی تراریخته‌اند

حتی

ماهی‌ها ؛

صید می‌شوند

با قلابی

بی‌طعمه

۹۹