قالب شعر: شعر سپید

– پنجم –

مادر جان ، بازگردانم

به لاله‌زار ِ دلت

که در این سرزمین ؛

کوه ؟ درّه

گُل ؟ خار

درخت ؟ آویز ِ سنگ

بی‌ثمر ، تیز و عمیق

سینه‌ای رها ندارم

برای تنفس ِ محبت

[مالامال کینه]

قد ِ من کوتاه و

دیوار ِ خوشبختی بلند

پای من چُلاق و

[کور ، خالی از میل ِ رفتن]

نردبان سعادت بلند

که تنها ،

قدّم؛

به ” دیوار ِ سفارت ” می‌رسد

و پایم؛

به “پلکان ِ هجوم”