به سینه‌ی بُلورت
بچسبانم
آنگاه
که عاری از نگاه ِ پدر بود
در لای پارچه‌ی سفیدی
که در تشت ِ حیاط
با فام ، شسته‌ای
با عطر ِ درخت ِ بهار ِ نارنجی
و لانه‌ی لک‌لکی
در آخرین شاخه‌اش
پَر ِ قنداقم را ازان
بیاویز !
تا وقت ِ زمستان که شد ؛
لک‌لک‌ها
مرا به مقصد ِ جنگلی در شرق ببرند
که در راه
روی برکه‌ای سقوط کنم
که آبش آبی ِ رخشان باشد
و لحظه‌ای خود را
معلق میان زمین و آسمان بیابم
و گمان ببرم ؛
بالغ شده
این جوجه لک‌لک ِ سودایی
و توان ِ پرواز دارد
و بال بزنم
بزنم بزنم بزنم
و اوج بگیرم…
آخر فراموش کرده‌ای ؟
وقت ِ تولدم
چه خواندی در گوشم ؟
[ تقلین ِ باور به رویاها را]
از کنار ِ قو‌ها رد شوم
تا [به سوی ] ابد ،
ابدی که در افق
به هنگام ِ مرگ
پدیدار می‌شود
اوج گیرم
گیرم گیرم گیرم
و محو شوم در سیاهچاله‌ی نور
که پستانت را ؛
به التذاذ ِ خُنکای شیره‌ات بنوشم و
دوباره برایم تقلین بخوانی ؛
ترانه‌ای را ،
فراموش شده
از زبان ِ خدایان ِ
فراموش شده
-دهم-
از مرگ بخوانی و کس
تو را منکر نشاید ، مادر
و زیر ِ دندان ِ شیری ِ صدساله‌ام
جز شعر ، طنّازی نکند…
مادر
بازگردانم
…
پایان
