قالب شعر: قصیده

چون  مبارزه‌  پیری ،  یکّه تاز  بودن
گَهی  یَمین ِ  سپاه  و  گَهی  یَثار  بودن
نمادِ  فاتحِ  غَمزه  بوده‌ای … اکنون ؛
درمانده  خود  را  بر  زمین  دیدن  ؟

قُمار ِ من ؛  ” بودن  و  نبودن ” بود
ستیزه  برایم  نحوه‌‌ی  عبادت  بود
دستم  مثلا  پُر از  مهره  و  تاس
دست ِ روزگار ،  بازیِ  حُکم  بود !

لب ِ  تیغ ِ  من  کمی  کُند  و
عطش  و   رَعشه  می‌ریزد
غَضَبی  قضا  کُنَد  ،  شاید  ؛
سَر  و  دستِ  من  زمین  ریزد

دوباره  سفره‌‌ء ِ دلم  خالی‌ …
تبر ِ  غم   بر  دلم   مانده
خون ِ دل  با  نَمک  دارم
سَر ِ تو  سر ِ  نیزه  جا  مانده ؟

هنوز  مانده  کمی  به  سَحَر
صبر  کن  !  آسمان  مَه  دارد
گَر چه  بوسه‌های  نِی  بر  تن …
من ِ  تنها ،  یک  سپاه  کم  دارد

مَه  ،  بمان  بمان  ،  آرام …
نفس  بگیر  و  دَمی  بنشین
تو  هم  رَوی … لشکری  نمی‌مانَد
‘ او ‘ که  آمد ، پُشت ِ ابر‌ها بنشین

خط  به  خط  من  پُر  از  مرگ  و
دو  سه  بیتی  به  آخِرم  مانده
امید ِ  مرا  کُشته‌  آخرین  بِیتَ‌م
شعر ِ  مرگ ِ  من  فقط  مانده

خسته  شُد ،  بس  که  در  دستم
چرخاندم  و  استخاره  بَد  آمد
رشته  تسبیح  صبر  کُن  !  شاید …
چرخاندم  و  استخاره  نیک  آمد

آمدن ، سهم ِ ‘ او ‘  نبود  انگار
ز ِ  ابتدا  بَختِ  من  کم  بود
رَجَز  خواندم  و  زدم  میدان !
یه  تَن برای  لشکرم  کم  بود …

| ادبیات ِ نستوه |

#حسین‌_برقی

چ ِ 

۹۹ آذر