قاسم ساروی – صبوری

آن مباداست همین لحظه ی پایانی من
چشم براه تو دوچشمان ِ مبادا مانده

هی بمیرم وَ به امید ِ تو هی زنده شوم
مردن و زنده شدن مثل معما مانده

لحظه ای یک تُک ِ پا بردل ِ من پای گذار
یک مترسک ز دل ِ عاشق ِ رسوا مانده

مثل چند خاطره شد عشق ِ عمیق من و تو
فقط این خاطره ها از من و تو جا مانده

مُردم ایکاش بیایی و ببینی که چطور
پیکر ِ شاعر ِ چشمان ِ تو اینجا مانده