«فی ذم العلماء المشبهین بالامراء المترفعین عن سیرة الفقرا»

عـلـم یـابــد زیـب از فـقـر، ای پــســرنـی ز بــاغ و راغ و اسـب و گـاو و خــرمـولـوی را، هـسـت دایـم این گـمـانکـان بــیـابــد زیـب ز اســبــاب جــهـا…

عـلـم یـابــد زیـب از فـقـر، ای پــســر	نـی ز بــاغ و راغ و اسـب و گـاو و خــر
مـولـوی را، هـسـت دایـم این گـمـان	کـان بــیـابــد زیـب ز اســبــاب جــهـان
نقـص عـلـم اسـت، ای جـناب مولوی	حــشــمــت و مــال و مــنــال دنــیـوی
قاقم و خز چـند پـوشی چون شهان؟	مرغ و ماهی، چـند سازی زیب خوان؟
خـود بـده انصـاف، ای صـاحـب کـمال	کـی شـود ایـنـهـا مـیـســر از حــلـال؟
ای عــلــم افــراشــتـــه، در راه دیــن	از چه شد مائکول و ملبـوست چـنین؟
چـند مـال شـبـهه ناک آری بـه کـف؟	تـا که بـاشی نرم پـوش و خـوش علف
عـاقـبــت ســازد تــو را، از دیـن بــری	ایــن خــودآرایــی و ایــن تـــن پـــروری
لــقــمـه کآیـد از طــریـق مـشــتــبــه	خـاک خـور خـاک و بــر آن دنـدان مـنـه
کـان تــو را در راه دیـن مـغـبــون کـنـد	نــور عــرفــان از دلــت بـــیــرون کــنــد
لـقـمـه نانی کـه بـاشـد شـبـهه ناک	در حــریــم کــعــبــه، ابــراهــیـم پــاک
گر، بـه دست خود فشاندی تـخـم آن	ور بـــه گــاو چــرخ کــردی شــخــم آن
ور، مــه نـو در حــصــادش داس کــرد	ور به سنگ کعبه اش، دست آس کرد
ور بــه آب زمـزمـش کـردی عــجــیـن	مــریـم آیـیـن پــیـکــری از حــور عــیـن
ور بـخـوانـدی بـر خـمـیرش بـی عـدد	فــاتـــحـــه، بـــا قــل هــوالــلــه احـــد
ور بـــود از شــاخ طــوبــی آتــشــش	ور شـدی روح الـامـین هـیـزم کـشـش
ور تــو بــرخـوانـی هـزاران بــسـمـلـه	بـــر ســـر آن لـــقـــمــه پـــر ولـــولـــه
عـاقـبــت، خـاصـیـتــش ظـاهـر شـود	نـفـس از آن لـقـمـه تـو را قـاهـر شـود
در ره طـاعـت، تــو را بــی جـان کـنـد	خـــانـــه دیـــن تــــو را ویـــران کـــنـــد
درد دیــنــت گـــر بـــود، ای مــرد راه!	چـاره خـود کـن، کـه دیـنـت شـد تـبـاه
از هوس بـگذر! رها کـن کـش و فـش	پـــا ز دامــان قـــنــاعـــت، در مــکــش
گــر نـبــاشــد جــامـه اطــلـس تــو را	کـهـنـه دلـقـی، سـاتـر تـن، بـس تـو را
ور مـزعـفـر نـبـودت بـا قـند و مـشـک	خـوش بـود دوغ و پـیـاز و نـان خـشـک
ور نــبـــاشـــد مــشــربـــه از زر نــاب	بــا کــف خــود مـی تــوانـی خــورد آب
ور نــبـــاشــد مــرکــب زریــن لــگــام	مـی تـوانـی زد بــه پـای خـویـش گـام
ور نـبـاشـد دور بـاش از پـیش و پـس	دور بــاش نـفــرت خــلـق، از تــو بــس
ور نــبـــاشــد خــانــه هــای زرنــگــار	مـی تـوان بـردن بـه سـر در کـنـج غـار
ور نـبــاشــد فـرش ابــریـشــم طــراز	بــا حــصـیـر کـهـنـه مـسـجــد بــســاز
ور نـبــاشـد شـانـه ای از بــهـر ریـش	شـانه بـتـوان کـرد بـا انگشـت خـویش
هـرچـه بـیـنـی در جـهـان دارد عـوض	در عـوض گـردد تــو را حــاصـل، غـرض
بی عوض، دانی چه باشد در جهان؟	عــمـر بــاشــد، عــمـر، قــدر آن بــدان