فریبا سید موسوی ( رها ) – لالایی مریمها

سكــوت آباد ِ غمگيني است اين ماتم سرا بانو

نمي بيني نشاني از صداي آشنا بانو
.

حقيقت نـيــش خند ِ تلخ ِ مردان خيابان است

حقيقت مثل زهري ميكـُشد آخر تورا بانو
.

حقيقت له شدن در دل ، درون گور احساس است

فشــار ِ قبر ِ سردي در، شب ِ بي انتها بانو
.

همان سيبـي كه چنگال وقيــح ِ وسوسه هردم

تو را مي دزدد از دستان سبز شاخه ها بانو
.

ميان ِ بارش ِ خونگــريه ِ هاي سرخ ِ چشمانت

چه زيبا مي ترواد از نگاهِ تو ، حيا بانو
.

در اين گلخانه ي بي گل به مريمها سلامي كن

اگر چه له شده روح نجيبت زير پا بانو
.

اگر تقويم ِ تاريكت سراسر برف و بوران است

تو حك كن خط به خط خود را به خط استوا بانو
.

هزاران بغض نورس درگـلـوی شاعران یخ زد

سكوتت مي نوازد چنگ غم را بي صدا بانو
.

حريم ِ آسمانت را به پرواز ِ قضا بسپار

بده قوي خيالت را به دستان هما بانو

دراین دوران که حتی شانه ی دیوار نا امن است

همان بهتر که باشد سرپناهت انزوا بانو
.

بلوغ ِ كال ِ لبهايت ، گواه ِ حبس ِ فرياد است

لبت ، ناگفته پوسيد و نپرسيدي چرا بانو
.

در اين بن بست ِ وهم آور، كجا راه گريزي هست؟

بمان در كوچه ي شرقي ، كجا بانو ، ،كجا بانو؟!!!

.
درون سوز ِ تار ِ تو غم ِ شهناز ِبي خواب است

بخواب آراام در گورت لالا لالا ، لالا بانو
.

اگرچه شوق پروازت اسیر بهت زندان شد

رها خواهي شد از اين شبكده آخر رها بانو

فريبا سيد موسوي ( رها )

#فریباسیدموسوی_رها