فرشته جهانگیر – آشیـانه

این زخمِ نشسته بر گلویم
از تیغ تو می دهد نشانه

با بال شکسته می پریدم
همراه تو می شدم روانه

بسته ست اگرچه این دهانم
آتش زِ دلم کشد زبانه

گنجشک نحیف می خورد سنگ
از بازی کودکان خانه

وقتی پَر و بالمان شکسته
دیگر چه قفس چه آشیانه

با چشم “فرشته” ماه دیده ست
شب های قشنگ عاشقانه

#فرشته_جهانگیر
۹۶/۰۴/۱۳