شه فرسـتـاد آن طرف یک دو رسولحـــاذقــان و کــافـــیــان بـــس عـــدولتــا ســمــرقــنـد آمــدنـد آن دو امـیـرپــیـش آن زرگـر ز شـاهـنـشـه بــشـیـرکـا…
| شه فرسـتـاد آن طرف یک دو رسول | حـــاذقــان و کــافـــیــان بـــس عـــدول |
| تــا ســمــرقــنـد آمــدنـد آن دو امـیـر | پــیـش آن زرگـر ز شـاهـنـشـه بــشـیـر |
| کـای لـطـیف اسـتـاد کـامل معـرفـت | فــاش انــدر شــهــرهــا از تــو صــفــت |
| نــک فــلــان شــه از بـــرای زرگــری | اخـــتـــیـــارت کـــرد زیـــرا مـــهـــتـــری |
| اینک این خـلـعـت بـگـیر و زر و سـیم | چــون بــیـایـی خـاص بــاشـی و نـدیـم |
| مـرد مـال و خــلـعــت بــســیـار دیـد | غــره شــد از شــهـر و فـرزنـدان بــریـد |
| انــدر آمـــد شـــادمـــان در راه مـــرد | بـی خـبـر کـان شـاه قـصـد جـانش کرد |
| اسپ تـازی بـرنشست و شاد تاخت | خـونبـهای خـویش را خـلعـت شـناخـت |
| ای شــده انـدر ســفـر بــا صــد رضـا | خـود بــه پــای خـویـش تـا سؤ الـقـضـا |
| در خـیـالـش مـلـک و عـز و مـهـتـری | گــــفــــت عــــزرائیــــل رو آری بـــــری |
| چــون رســیـد از راه آن مـرد غــریـب | انـدر آوردش بــه پــیـش شــه طـبــیـب |
| سـوی شـاهـنـشـاه بــردنـدش بـنـاز | تــا بـــســوزد بـــر ســر شــمــع طــراز |
| شـاه دیـد او را بـسـی تـعـظـیم کـرد | مــخـــزن زر را بـــدو تـــســلــیــم کــرد |
| پس حکیمش گفت کای سلطان مه | آن کــنــیــزک را بــدیــن خــواجــه بــده |
| تـا کـنیزک در وصـالـش خـوش شـود | آب وصـــلـــش دفـــع آن آتـــش شـــود |
| شـه بــدو بــخــشـیـد آن مـه روی را | جـفـت کرد آن هر دو صـحـبـت جـوی را |
| مـدت شــش مـاه مـی رانـدنـد کــام | تــا بــه صـحــت آمـد آن دخــتــر تــمـام |
| بـعد از آن از بـهر او شربـت بـساخت | تـا بـخـورد و پـیش دخـتـر می گـداخـت |
| چــون ز رنـجــوری جــمـال او نـمـانـد | جـــان دخـــتـــر در وبـــال او نــمـــانـــد |
| چـونک زشت و ناخوش و رخ زرد شد | انـــدک انـــدک در دل او ســــرد شــــد |
| عـشــقـهـایـی کـز پــی رنـگـی بــود | عـشــق نـبــود عــاقـبــت نـنـگـی بــود |
| کـاش کـان هم ننگ بـودی یکـسـری | تـــا نــرفـــتـــی بـــر وی آن بـــد داوری |
| خون دوید از چشم همچون جـوی او | دشـــــمــــن جـــــان وی آمــــد روی او |
| دشــــمـــن طــــاووس آمـــد پــــر او | ای بــســی شــه را بــکـشــتــه فـر او |
| گــفــت مــن آن آهـوم کــز نـاف مـن | ریـخــت ایـن صــیــاد خــون صــاف مــن |
| ای مـن آن روبــاه صـحـرا کـز کـمـیـن | ســر بــریــدنــدش بــرای پــوســتــیــن |
| ای مـن آن پـیلـی کـه زخـم پـیلـبـان | ریـخــت خــونــم از بــرای اســتــخــوان |
| آنـک کـشـتــسـتـم پــی مـادون مـن | مـی نـدانـد کـه نـخــســپــد خــون مـن |
| بـر منسـت امـروز و فـردا بـر ویسـت | خون چون من کس چنین ضایع کیست |
| گــر چــه دیـوار افــکــنـد ســایـه دراز | بـــاز گــردد ســوی او آن ســـایــه بـــاز |
| این جـهان کـوهسـت و فـعـل مـا ندا | ســــوی مــــا آیـــد نــــداهـــا را صــــدا |
| ایـن بـگـفـت و رفـت در دم زیـر خـاک | آن کـنـیـزک شـد ز عـشـق و رنـج پـاک |
| زانک عـشـق مردگان پـاینده نیسـت | زانـک مـرده سـوی مـا آیـنـده نـیـســت |
| عــشـــق زنــده در روان و در بـــصــر | هـر دمـی بــاشــد ز غــنـچــه تــازه تــر |
| عـشـق آن زنده گزین کـو بـاقـیسـت | کـز شـراب جــان فـزایـت ســاقـیـسـت |
| عـشـق آن بـگـزین کـه جـمـلـه انبـیا | یــافــتـــنــد از عــشــق او کــار و کــیــا |
| تـو مگـو مـا را بـدان شـه بـار نیسـت | بــا کـریـمـان کــارهـا دشــوار نـیـســت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
