این پیله تا شکفت پروانه بی تو بود
شمعی ندید و سرد در خانه بی تو بود
می ریخت اشک صبر در پای موم قلب
چون درب قفل عشق، ویرانه بی تو بود
وقتی غرور چشم در گریه می شکست
کشتی غرق ذهن بر شانه بی تو بود
پرواز ذهن و آه، زندان موج و سنگ
آرام در وجود، افسانه بی تو بود
…
ای آشنای دور، نزدیک و در خیال،
با من بمان که شهر بیگانه بی تو بود
.
– بچگیام –
.
شاعر فاطمه خجسته(بچه گیام)
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
