قالب شعر: غزل

 

غمی به وسعت عالم  نشسته بر وطنم
تو دل‌شکسته، غمت را چگونه دم نزنم

وطن به پای  عزیزانِ رفته  می‌سوزی
و من که داغ تو دارم چو لاله در بدنم

به بارگاه که‌گویم حدیث بخت سیاه
که  تا  فرو  بنشاند  شراره‌های  تنم

وطن تو را به جبینت نشان غنچه‌ چه‌شد؟
که  لاله  دامنِ  خونین  کشیده  بر دمنم

چنین‌ ملال تو هرگز گمان نمی‌‌بردم
یکی  به گل  نرسید  از  تبار نسترنم

به قول خواجه فلک را چنین نخواهد ماند
به  رغم  گفته‌ی حافظ  چنان  نشد  چمنم

وطن گر از  همه بود و نبود  ما دل کند
قسم به خون سیاوش دل از وطن نکنم

دگر چه خواهد از این آشیان دیر کهن
زمانه‌ای که  صیانت  نکرده از  وطنم

#محمد_حسین_نظری