غلامعلی همایونی “شمیم” – لاله های واژگون

مادر آغوش وا کن به رویم ،
باز هم از سفر بازگشتم
آوخ آوخ که لایق نبودم ،
من که از پشت در بازگشتم

گفته بودم خدا حافظت باد ،
دیگرم باز شاید نبینی
شرم پیشانی‌ام می‌چکد آه ،
با عرقچین تر بازگشتم

بسته بر بازوانم نشانی‌ست ،
یادگار از ابالفضل‌(ع) دارم
شط خسیسانه مهمانی‌ام کرد ،
با لبی تشنه‌تر بازگشتم

خوان به خوان دست و پا دادم و چشم ،
شش امانت به بیعانه‌ی وصل
خوان آخر قبولم نکردند ،
آه با جرم سر بازگشتم

جای جای تنم آنچه مانده‌ست ،
رد پای عبور گلوله‌ست
سینه‌ام خنجر‌آبادی از زخم ،
وای من از خطر بازگشتم

دوستانم شقایق شقایق ،
زینت بوستان بهشتند
واژگون مثل گل‌های گریان ،
من به کوه و کمر بازگشتم

هفتمین شهر رنگین کمان بود ،
قوس سرخی که تا عرش می‌رفت
خوش به حال شهیدان که رفتند ،
آه من از سفر بازگشتم

غلامعلی همایونی “شمیم”
سال ۱۳۷۵
کتاب مجموعه شعر پرشکستگان عشق