عشق‌مان قصه‌ی آن گاو ِ تهِ چاه ِحسن بود !
که جنونم همه از تو ، تب ِ غم دار کجا بود ؟
عشق‌مان قصهءِ رستم شد و سهراب
مرهمت خنجر و آن درد ، کزان بود
عشق‌مان قصهءِ لیلی شد و خسرو
شَه‌تان بودم و ویرانه‌ی کاخم همه غم بود
عشق‌مان قصهءِ نانی به دهانی ولی بی‌دندان
به لبم بوده‌ای اما لبت از سنگ و صنم بود
عشق‌مان قصه‌ء ِ سیبی‌ست کمی گندیده…
کرم ِ اُفتاده ِ تنم ، علت ِ افتادن ِ من بود
عشق‌مان قصه‌ی بوفی ز ِ ‘هدایت’ بود و ؛
وزن ِ شعرم که شدی ؛ قافیه‌ا‌ت کُشتن ِ من بود
عشق‌مان قصه‌ی خسّوف ِ و خزان شد
کآن ماه ِ بر اَفروخته از آذر ِ من بود
عشق‌مان قصه‌ء ِ آن مُحتسب ِ مست ِ به منبر
خود مستم و آن موی تو شلاق ِ ندم بود
عشق‌مان قصه‌ی شهریست به یغما رفته …
بی‌نوایی که زنش سهم ِ سواران ِ چَپَل بود
برو ای یار برو که ته ِ این عشق ، چُنان است
قِصّه‌مان غُصّه‌‌ی آن ، شاپرک ِ بین ِ دو شمع بود
حسین برقی
چ ِ
آذر ِ ۱۴۰۱
