كسى كه شعله ى مهرش به قلبم حكم مى رانَد
چرا بايد مرا در آتش خشمش بسوزاند؟
چرا وقتى مرا از خاك، عزت داد و بالا برد
به آسانى بخواهد از كنار خود بتاراند؟
درون من رسول عشق ورزى را برانگيزد
كه بى اعجاز، او را روى خاكِ درد بنشاند؟
هراس از آتش دوزخ اگرمبناى دين باشد
چگونه نور، ايمان را به دلهامان بتاباند؟
بهشتى نيست؛ جز دلهاى گرم از حس آرامش
بشر، زيباترين آيات را در خود نمى خواند
جهنم ، سوختن در حسرت ديدار روى اوست
عذاب سخت، تنهايى ست. وقتى رو بگرداند
نماز صبح ، دركِ بوسه هاى گرمِ خورشيد است
عبادت عشق باشد، هيچ كس كافر نمى ماند
هنرمندى كه از گِل، شعرهاى سرخ مى سازد
زبانِ واژه هاى سركشش را خوب مى داند
ميان برگهاى كهنه ى ديوان اين دنيا
به شكلِ نوترين ابيات، قدرت مى نماياند
يكى را در هواى يك رباعى روح مى بخشد
يكى را -مثل من- در يك غزل بايد بگنجاند…
شاعر غزل آرامش
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
