قالب شعر: چهار پاره

“غروب غم انگیر”

خزیده بود میان هزار فکر و خیال
سکوت ممتدی خود را شکست وبس زارید
دران غروب غم انگیزِ وهم در وهمش
ازاسمان دو چشمش چه سرخ می بارید

کشیده بود میان بغل دو زانو را
سرش زفرط خیالش به سینه سنگین بود
به گوشه گوشه ی خانه هراس می بارید
اتاق کوچک سردش ز مرگ رنگین بود

چه روزهای خوشی را به پشت سر می دید
ربوده بود گذشته ازو امیدش را
میان ظلمت و سوز و سکوت آن شب ِ سرد
به روزهای سپیدش فکنده دیدش را

دو دستِ سرد خودش را رها ز دستی دید
رها ز دست کسی که تمام او بوده
و ساده در شب سردی ازو گرفته نگاه
به قلب عاشقِ زارش شراره افزوده

به صبح آمده ، آری گذشته بود آنشب
تمام خانه به یاد غریبیش نالید
فتاده پیکر سردش کنار شمع خموش
و شاپرک پر خود را به غربتش مالید
#نسرین_حسینی
11/11/99