عیسی علی نیا – فصل تناقض

ممل نی ز رسوایی هماره و ممکن نیست
که این شوخدیده حاشا ز عاشقی حذر گیرد

چه عمری که یادش قدم زدم افسوس ، می شود؟
درخت کهنسال کوچه ی قدیمی ثمر گیرد

ز هم کمر معوج و رخ چین می زند ز غم
ز رن رمیدم از خریف ، خلت ز سر گیرد

فقط می کشد مجال شکفتن نمی دهد پاییز
چرا باید فصل تغزل و شیدایی لقب گیرد

ز نعره های دل ، عشق ، زخم بر حنجره می زند
گمانم تا عندد این دل باید زبان به دهن گیرد

زیاده گفتم و مشکل نه فصل است و ماه
که این شوریده حال هردم سراغ تورا گیرد

چو روزی ز ضعف هرم چکامه ها به سرآید
خدا کند یک دم ، فقط یک دم مرا بغل گیرد !