علی نقویان – چکامه

ای عشق! چه دارد لب ِ شیرین سخن ِ تو
کز بوسه به لب هام کنی رخنه به دینم

من محو ِ تماشای تو در می کده بودم
هر چند گرفتـــار به زنجیر ِ زمینم

ساقی نفرستد قدحی از نفس ِ تو
دلـ خوش که رسد عطر ِ تو از طرف ِ یمینم

ای یار! بسوزان نفسم را به نگاهی
ای شاد ترین خنده به لب های غمینم

تا خواستم از پیله به تو پر بگشایم
دیدم پَر ِ کاه ِ گِله آمد به کمینم

یک بار ِ دگر از همه گشتیم فراری
جان گشت گرفتار به دیواره ی چینم

تا دامن ِ رنگین ِ تو چرخی به میان زد
سرگیجه مرا گفت که خوب ست بشینم!

گل کرد خیالات ِ تو در حلقه ی چشمم
می خواستم از زلف ِ تو یک میوه بچینم

تو گفتی و او خواند و من ِ خسته نوشتم
ای روزنه با یاد ِ تو مسرور ترینم

حالا که رسید از شررت مژده ی شادی
با شور در آیینه بکش نقش به طینم

ای قاب ترین شیشه ی سنگ ِ دل ِ زارم
دیریست چنینی و چنینیم و چنینم…

01:27 ، 1396/08/28