علی محمدمرادی پور – صنم

به که شکوه ات نمایم
که زنی به تازیان ام
،،،،،،،،،،
منم آن عاشق بی دل
که دلم تو بردی ای جان

چه شودکه گوشه چشمی
بدهی ز خود نشان ام
،،،،،،،،
به خمارچشم مست ات
به شمیم موی خوب ات

ز تو من جدا نباشم
چه اگر جدا بمانم
،،،،،،،،،،
چه در این عالم فانی
چه در آن عالم ثانی

به خدا نمی توانم
که غم ات فرو نشانم
،،،،،،،،،،
به دلم آمده این که
نروم از نظرت چون

بزنی به تیغ تیز ات
به گهی به استخوان ام
،،،،،،،،،،
مده رنج ام ای جفا کار
بده فرصتم دگر بار

که نهم سر ، سر، دارت
بدهی اگر زمان ام
،،،،،،،،،،
به سرشک دیده شویم
من،،غافل،، ارچه روی ام

گنه ام گذار و بگذار
قدمی به آشیان ام
،،،،،،،،،،

شاعر-محمد مرادی پور،،غافل،،