علی قیصری – همانگونه که آتش در دل نیزار می گیرد

بسانِ قـایقی افتاده ام در مــــوج نا آرام
سراپای وجـــودم را تپش بسیار می گیرد

قلــم بر کاغذِ کاهی نمی لغزد به آسانی
هنوز از گفتن دردم دل خـودکار می گیرد

به جُــرم”شعر آزادی”درون خانه محصورم
تمامِِ لحـــظه هایم را در و دیوار می گیرد

گمانم کس نمیداند که این محصور زندانی
بجای بوسه بر گلها لب از سیگار می گیرد

پر و بالی نباید زد دراین دشت ملال انگیز
پرِ مرغ سحر را پنجه های خــار می گیرد

عسل بانوی اشعارم مزن شانه به گیسویت
دل هر شاعری از نغمه های تار می گیرد