من و پاییز، پر از دلهرهے فرداییم
دم به دم منتظر آمدن یلداییم
از پریشانے گیسوے سیاهش گفتیم
اولین طعمهے دلبستگی دے، ماییم
‘آذر’ اے دخترِ پاییزِ به یغما رفته
بعد تو گیر زمستان و غم سرماییم
گسل چشم تو انگار به دنیا زده است
ڪه بدنبال تو هر جاے زمین مےآییم
همه را عشق تو از سینه بدر ڪرده بدان
ماندهاےدر دلم اڪنون، من و تو تنهاییم
نتوان چشم تو را دید و نشد عاشق تو
دل و دین باخته، از طایفهے لیلاییم
بوسهے یڪدفعه را، لذت چندان باشد
خاصه آن لحظه ڪه درگیر بُتے گیراییم
#علی_سلطانی_نژاد
شاعر علی سلطانی نژاد
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو