به دارم ڪش مرا، با تارےاز انبوه گیسویت
به غربت مُردنم، بدتر بود از ڪُشتن مویت
به دریاے غمت، اے نازنین، آنگونه درگیرم
ڪه تنها دلخوشےهایم شده دیدار دلجویت
به هر جایے ڪه میرفتم ندیدم روے آرامش
بجز در ڪوچهے بنبستت و آغوش جادویت
ز یڪسو یادچشم تو،ز چشمم خواب را مےبُرد
و سویے بستر خوابے، ڪه شد جولانگه بویت
شدم چون آن دبستانے،ڪهدر تڪلیف هر روزش
فقط ڪارش شد، حلِّ معماهاے ابرویت
چه باشد چارهے من، در نبرد ڪوهے از غصه
هجوم خاطرات تو، ڪه مےبارے ز هر سویت
مرا حاصل چه باشد، در نبرد چشمهاے تو
مگر نادر بچنگش آورد، الماس هندویت
نشستم روبروے تو، ڪه تا از دفتر چشمت
بخوانم حرف چشمت را، ز چشمان سخنگویت
به غربت مُردنم، بدتر بود از ڪُشتن مویت
به دریاے غمت، اے نازنین، آنگونه درگیرم
ڪه تنها دلخوشےهایم شده دیدار دلجویت
به هر جایے ڪه میرفتم ندیدم روے آرامش
بجز در ڪوچهے بنبستت و آغوش جادویت
ز یڪسو یادچشم تو،ز چشمم خواب را مےبُرد
و سویے بستر خوابے، ڪه شد جولانگه بویت
شدم چون آن دبستانے،ڪهدر تڪلیف هر روزش
فقط ڪارش شد، حلِّ معماهاے ابرویت
چه باشد چارهے من، در نبرد ڪوهے از غصه
هجوم خاطرات تو، ڪه مےبارے ز هر سویت
مرا حاصل چه باشد، در نبرد چشمهاے تو
مگر نادر بچنگش آورد، الماس هندویت
نشستم روبروے تو، ڪه تا از دفتر چشمت
بخوانم حرف چشمت را، ز چشمان سخنگویت
#علی_سلطانی_نژاد
شاعر علی سلطانی نژاد
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
