علی اکبر سلطانی – “شده ای خاطره ای در دل ویرانی من “

میشود خنده ی جغرافی چشمت هربار
طعـمِ فالوده یِ شیرازیِ ایرانی من

دستهایت ؛ وسط جنگل مویم هرشب
خسته از شانه ی کابوس پریشانی من

کلبه ی چوبی قلبم که زدی آتش قهر
شعله زد ؛ خاطرِ خاکسترِ پنهانی من

و سحرگاه که هر شاخه ی غم “تا “شده بود
هیزمی گشته سراسر سر بی جانی من

گرچه کرمان دلم ارگ بمش زلزله شد
خواستم تا بشوی ملک سلیمانی من

تقدیم به تــــــــــــــو…!