علی اسماعیلی – خطا کن دل…!

تو توهین کرده‌ای بر ساحت شعر
تو کاخش را کنی ، ویران سرایی

همان کاخی که فردوسی پی افکند
و یا حافظ و مولانا ، سنایی

تو سر تا پا خطایی ، وای بر من
که معماری ، ز دانشگاه مایی

در اینجا مختصر گفتم، بسی گفت
فقط گفتم : سپاس از رهنمایی

نگفتم چیز دیگر، ترس جان بود
که جانم می رود ، روز جدایی

دل و دلواژه له میشد ، نگفتم
که باید دوستی با جان بپایی

خطا پر بوده ، اما کار دل بود
دلی دور از تکلف ، بی ریایی

دلی که تازه دیده آتش داغ
دلی غم دیده و غم مبتلایی

بلاهای فراوان دیده این دل
خطا اما به دل بوده دوایی

خطاهای دل آدم که بد نیست
به درد بی دوا ، باشد شفایی

خطاکردی، شفا دیدی! دل ای دل
دلا الحق خطاکاری به جایی!

خطاکن دل، خطاکن دل، خطاکن
خطا داده به تو بهتر هوایی

دلیل بود این دنیا خطا هست
دلی با دلبری ، آدم ، حوایی

و آن دنیا بهشت و دوزخ آن
نبود اصلا، نباشد گر خطایی

رفیق خوب من ممنون که هستی
که احساسم ز تو دارد جلایی

تو میدانی که کالی را نیازست
به هرزه چینی و آفت زدایی

کمک کن تا که در کالی نریزم
رسیده کن مرا پیش از فنایی

پیشاپیش تقدیم به :
رفیق دلم، مهندس سعید نمازی
علی اسماعیلی ، نهم اسفند۱۳۹۵