عبداله فتاحی صادق آ بادی – جفای روزگاران

ای فلک از من گرفتی شادی وصدق وصفارا
بردلم بنهاده ای، زخمی عمیق وپرجفا را

درکدامین رسم باشد،این همه فریادوسوز
از صداقت خورده ام ،بس ترکه های ناروا را

پیر گشتم درجوانی،آ ه وصد فریادز غم
همچنان چرخان ،به چرخ روزگاربیوفارا

کوچ کردم به غربت، آنچنان مرغی مهاجر
تا که برقلبم ببارد ،عشق وگرماپرصفا ر ا

روزگارم گشته است تاریک وسرد وغم فزا
کی توانم شرح گویم،دردهای بی دوارا

می زنم فریاد،بی حد از جفای روزگاران
تا رسد ،این ناله ام بر بام افلاک ،بی حیارا

عبداله فتاحی صادق آ بادی«ارژنگ»