شـه چـو عـجـز آن حـکـیمان را بـدیدپــا بــرهـنـه جــانـب مـسـجــد دویـدرفت در مسـجـد سوی محـراب شدسـجـده گاه از اشک شه پـر آب شدچـون بـه خـویش آمـد ز …
| شـه چـو عـجـز آن حـکـیمان را بـدید | پــا بــرهـنـه جــانـب مـسـجــد دویـد |
| رفت در مسـجـد سوی محـراب شد | سـجـده گاه از اشک شه پـر آب شد |
| چـون بـه خـویش آمـد ز غـرقـاب فـنا | خـوش زبـان بـگـشـاد در مـدح و دعـا |
| کای کمینه بـخـششـت ملک جـهان | من چه گویم چون تو می دانی نهان |
| ای هـمـیـشـه حـاجــت مـا را پــنـاه | بـــار دیــگــر مــا غــلــط کــردیــم راه |
| لیک گفـتـی گـرچـه می دانم سـرت | زود هـم پــیـدا کــنـش بــر ظــاهـرت |
| چـون بــرآورد از مـیـان جــان خـروش | اندر آمد بـحـر بـخـشـایش بـه جـوش |
| درمــیــان گــریـه خــوابــش در ربــود | دیـد در خـواب او کـه پـیـری رو نـمـود |
| گفت ای شه مژده حاجاتت رواست | گـر غــریـبــی آیـدت فـردا ز مـاســت |
| چـونک آید او حـکـیمـی حـاذقـسـت | صـادقـش دان کو امین و صـادقـسـت |
| در عـلاجـش سـحـر مطـلق را بـبـین | در مـزاجــش قـدرت حــق را بــبــیـن |
| چـون رسـید آن وعده گاه و روز شـد | آفـتــاب از شــرق اخــتــرســوز شــد |
| بــود انـدر مــنـظــره شــه مـنـتــظــر | تــا بــبــیـنــد آنــچ بــنـمــودنــد ســر |
| دید شـخـصـی فـاضـلی پـر مایه ای | آفـــتـــابـــی درمـــیـــان ســـایــه ای |
| مــی رســیـد از دور مــانـنـد هـلــال | نیست بـود و هست بـر شکل خـیال |
| نیسـت وش بـاشـد خـیال انـدر روان | تـو جـهـانـی بــر خـیـالـی بــیـن روان |
| بـر خـیالی صـلحـشـان و جـنگشـان | وز خـیـالـی فـخــرشـان و نـنـگـشـان |
| آن خــیـالـاتــی کــه دام اولـیـاســت | عـکـس مه رویان بـسـتـان خـداسـت |
| آن خـیالـی کـه شـه اندر خـواب دید | در رخ مــهـمــان هـمــی آمــد پــدیـد |
| شه بـه جـای حاجیان فا پـیش رفت | پـیش آن مهمـان غـیب خـویش رفـت |
| هــر دو بــحــری آشــنــا آمــوخــتــه | هر دو جـان بـی دوخـتـن بـر دوخـتـه |
| گفت معشوقم تـو بـودسـتـی نه آن | لــیـک کــار از کــار خــیـزد در جــهـان |
| ای مـرا تـو مصـطـفـی من چـو عـمر | از بـــرای خــدمــتــت بـــنــدم کــمــر |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
