طاهره اباذری هریس – گاهی

شبی را تا سحر در سجده سر کردم
اگر مست می و میخانه ام گاهی

دمی شهزاده ی یک شعر شیرینم
ولی آواره ی ویرانه ام گاهی

تمام شهر را از حفظ می دانم
چرا در شهر خود بیگانه ام گاهی

زمانی گریه ی تلخی پر از بغضم
شبیه خنده ای مستانه ام گاهی

قفس بودم برای دیگران اما
خودم درگیر دام و دانه ام گاهی

پرم از بی پناهی ها و تنهایی
برای گریه اما شانه ام گاهی

اگر گفتم نمی خواهم تو را حتی
مرا باور نکن، دیوانه ام گاهی!

طاهره اباذری هریس