چـو عـزم کـاری کـردم مـرا کـه دارد بــازرسـد بــه فـرجــام آن کـار کـش کـنـم آغـازشـبـی کـه آز بـرآرد کـنم بـه همـت روزدری کـه چـرخ بـبـنـدد کـنـم بـه…
| چـو عـزم کـاری کـردم مـرا کـه دارد بــاز | رسـد بــه فـرجــام آن کـار کـش کـنـم آغـاز |
| شـبـی کـه آز بـرآرد کـنم بـه همـت روز | دری کـه چـرخ بـبـنـدد کـنـم بـه دانـش بــاز |
| اگــر نـدارم گــردون نـگــویـدم کــه بــدار | وگــر نــتــازم گــردون نــگــویـدم کــه بــتــاز |
| نه خـیره گردد چـشم من از شب تـاری | نـه سـسـت گـردد پــای مـن از طـریـق دراز |
| بـه هیچ حالی هرگز دو تـا نشد پـشتم | مــگــر بــه بــارگــه شــهـریـار وقــت نـمــاز |
| چو در و گوهر در سنگ و در صدف دایم | ز طــبــع و خــاطــر از نـظـم و نـثــر دارم راز |
| ز بـی تمیزی این هر دو تـا چو بـندیشم | چـو بـی زبـانـان هـرگـز بـه کـس نـگـویم راز |
| نمی گذارد خـسـرو ز پـیش خـویش مرا | کـه در هـوای خــراسـان یـکـی کـنـم پــرواز |
| اگر چـه از پـی عزست پـای بـاز بـه بـند | چـو نام بـندسـت آن عـز همی نخـواهد بـاز |
| بـیا بـکـش همـه رنج و مـجـوی آسـانی | کـه کـار گـیتـی بـی رنـج مـی نـگـیرد سـاز |
| فزونت رنج رسد چون به بـرتری کوشی | که مانده تر شوی آنگه که بر شوی به فراز |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
