شهلا نوروزی – چشم های آبی او شعبه ای از دوزخ است

آتشی افتاده از چشمش به جانم نیمه شب
آه سردش در میان بسترم کوه یخ است

دشت احساسم چنان پا خورده از تقدیرِ نحس
دوری از من تا شما گویی هزاران فرسخ است

زخمه ی جامانده از او در میانِ سینه ام…
رد زنجیری چو زخم بخیه های بی نخ است

ای که با پیک اجل عمری تبانی کرده ای
چار چوب عمر ما بر پایه های مسلخ است

سوختم ؛ در برزخ دیدار بی مهری نکن
هرم قلبم بی گمان چون آتشی در مطبخ است

#شهلا_نوروزی