دلــارام نــهــان گــشـــتـــه ز غــوغـــاهمـه رفـتـنـد و خـلـوت شـد بـرون آبــــرآور بــــنـــده را از غـــرقـــه خـــونفــــرح ده روی زردم را ز صـــ…
| دلــارام نــهــان گــشـــتـــه ز غــوغـــا | همـه رفـتـنـد و خـلـوت شـد بـرون آ |
| بــــرآور بــــنـــده را از غـــرقـــه خـــون | فــــرح ده روی زردم را ز صـــــفــــرا |
| کــنــار خــویـش دریـا کــردم از اشــک | تــمـاشـا چـون نـیـایـی سـوی دریـا |
| چـــو تـــو در آیــنـــه دیـــدی رخ خـــود | از آن خـوشـتـر کجـا بـاشـد تـماشـا |
| غــلــط کــردم در آیـیـنــه نــگــنــجــی | ز نـورت مـی شــود لـا کـل اشــیـاء |
| رهــیــد آن آیــنــه از رنـــج صـــیــقـــل | ز رویـت مـی شــود پــاک و مـصـفـا |
| تـو پـنهانی چو عقل و جمله از تـست | خـرابـی هـا عـمـارت هـا بـه هر جـا |
| هـر آنــک پــهـلــوی تــو خــانـه گــیـرد | بـه پـیشـش پـسـت شـد بـام ثـریـا |
| چـه بـاشد حال تـن کز جـان جـدا شد | چه عذر آورد کسی کز تـست عذرا |
| چـــه یــاری یــابـــد از یــاران هــمــدل | کسی کز جـان شیرین گشت تـنها |
| بـه از صبـحـی تـو خلقان را بـه هر روز | بـه از خوابی ضعیفان را به شب ها |
| تــو را در جــان بـــدیــدم بـــازرســتــم | چــو گـمـراهـان نـگـویـم زیـر و بــالـا |
| چــو در عـالـم زدی تــو آتــش عـشـق | جهان گشتست همچون دیگ حلوا |
| همه حـسن از تـو بـاید ماه و خورشید | همه مـغـز از تـو بـاید جـدی و جـوزا |
| بـدان شـد شـب شـفا و راحـت خـلق | که سـودای تـوش بـخـشـید سـودا |
| چو پروانه ست خلق و روز چون شمع | کـه از زیـب خـودش کـردی تـو زیـبـا |
| هـر آن پــروانـه کـه شــمـع تــو را دیـد | شبـش خوشتـر ز روز آمد بـه سیما |
| هـمـی پـرد بـه گـرد شـمـع حـسـنـت | بــه روز و شــب نــدارد هــیـچ پــروا |
| نـمـی یـارم بـیـان کـردن از ایـن بـیـش | بـگـفـتـم ایـن قـدر بــاقـی تـو فـرمـا |
| بـگـو بـاقـی تـو شـمـس الـدین تـبـریز | کـه بــه گـویـد حــدیـث قـاف عـنـقـا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
