شـدم ز عـشـق بـه جـایی کـه عـشـق نیز نـداندرسـید کـار بـه جـایی که عـقـل خـیره بـماندهـزار ظــلــم رســیـده ز عــقــل گــشــت رهـیـدهچو عقل بسته شد ای…
| شـدم ز عـشـق بـه جـایی کـه عـشـق نیز نـداند | رسـید کـار بـه جـایی که عـقـل خـیره بـماند |
| هـزار ظــلــم رســیـده ز عــقــل گــشــت رهـیـده | چو عقل بسته شد این جا بگو کیش برهاند |
| دلا مگر که تـو مستـی که دل بـه عقل بـبـستـی | کـه او نـشـسـت نیابـد تـو را کـجـا بـنشـانـد |
| متـاع عقل نشـانسـت و عـشـق روح فشـانسـت | که عـشـق وقـت نظـاره نثـار جـان بـفـشـاند |
| هـزار جـان و دل و عـقـل گـر بـه هـم تـو بــبـنـدی | چـو عشق بـا تـو نبـاشد بـه روزنش نرسـاند |
| بـه روی بـت نـرسـی تـو مـگـر بـه دام دو زلـفـش | ولیک کوشش می کن که کوششت بـپـزاند |
| چو بـاز چشم تو را بـست دست اوست گشایش | ولی بـه هر سـر کویی تـو را چـو کبـک دواند |
| هــر آنــک بـــالـــش دارد ز آســـتـــان عـــنـــایــت | غـلـام خـفـتـن اویم کـه هیچ خـفـتـه نـمـانـد |
| مـــیــانـــه گـــیــرد آهــو مـــیــانـــه دل شـــیــری | هــزار آهــوی دیــگــر ز شــیــر او بــرهــانــد |
| چـــو در درونــه صـــیــاد مــرغ یــافــت قــبـــولــی | هــزار مـــرغ گـــرفـــتـــه ز دام او بـــپـــرانــد |
| هر آن دلی که به تبریز و شمس دین شده باشد | چـو شـاه مـاه بـه مـیدان چـرخ اسـب دوانـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
